Even kijken op de site van het UMCG. En wat lees ik? Subsidie voor stamcelonderzoek. Lees even mee:
19 december 2006. De Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) heeft aan UMCG-stamcelonderzoeker Gerald de Haan een zogeheten Vici-subsidie van 1,25 miljoen euro toegekend. Dit bedrag is hem toegekend voor zijn onderzoek naar stamcellen. Stamcellen bouwen door veroudering verloren gegane cellen weer op. Zijn onderzoek richt zich vooral op het opsporen van genen die stimuleren dat bloedvormende stamcellen hun taak gedurende veroudering kunnen blijven uitoefenen. Met het subsidiebedrag moet hij de komende vijf jaar een nieuwe onderzoeksgroep opbouwen.
Gerald de Haan en zijn onderzoekers hebben genen geïdentificeerd die mogelijk verantwoordelijk zijn voor verschillen in de snelheid waarmee stamcellen vermenigvuldigen. Dezelfde regelgenen zijn eerder door de Groningse onderzoekers in verband gebracht met veroudering. "We weten al enkele jaren dat er een relatie bestaat tussen de productie van stamcellen en veroudering", zegt De Haan, "Dieren met sneldelende stamcellen leven korter, die met langzaam delende cellen langer. Daar is een plausibele verklaring voor. Hoe sneller stamcellen zich immers delen, hoe eerder de stamcelvoorraad 'uitgeput' raakt, hoe minder lichaamsweefsels verjongd kunnen worden, hoe sneller veroudering intreedt."
Mogelijk vormen problemen met het afschrijven van de juiste genen door de cel de verbindende schakel tussen stamcellen en veroudering. Uit het onderzoek blijkt namelijk dat de activiteit van regelgenen afneemt door veroudering. De activiteit van dergelijke regelgenen moet bij elke celdeling gewaarborgd blijven zodat stamcellen hun functie kunnen blijven uitvoeren. Bij veroudering schiet dit mechanisme tekort.

En wat zegt de Nederlandse Transplantatie Sichting over stamcelonderzoek?
"Veel van de huidige dialysepatiënten hebben, als ze in de dialyse-fase komen, nog een zogenaamde ‘restnierfunctie’. Door o.a. stamcelonderzoek kunnen niercellen mogelijk ook worden gestimuleerd om actiever te worden. Hiermee zou dialyse wellicht voor deze groep patiënten helemaal kunnen worden voorkomen."
Gelukkig is stamcelonderzoek in Nederland niet verboden, dus kan dat onderzoek even snel worden uitgevoerd meneer De Haan, want we wachten al zo lang...

Grappig vond ik het wel. Dat bord bij de zij-ingang van het UMCG. Wat stond er op? "Het is verboden bij deze ingang te roken. Dit verbod geldt voor het gehele UMCG-terrein, behalve op de daartoe aangwezen plaatsen. Tegenover deze ingang vindt u de dichtstbijzijnde rookcabine."
Wat was het geval? Jeanne en Willem liepen nog even langs de urologie afgelopen vrijdag, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog even een sigaretje te roken. Dus liep ik via de zij-uitgang even naar buiten, en zag daar allemaal mensen staan te roken. En toen zag ik dat bord. Met een prachtige, grote asbak ervoor.
Dank u wel voor die goede service, maar als u dus niet wilt dat daar gerookt wordt...

U hebt de bloeddruk van een jonge vrouw! Aldus dr. Mui tijdens mijn jaarlijkse niercontrole. Of ik veel sportte? Nou nee, een paar keer per week een beetje hardlopen en eens per week squashen. Maar hartelijk dank dokter.
Mijn afspraakje met Regien Meijer, die normaal gesproken dit soort controles doet, ging helaas de mist in. Omdat haar pieper "aan het hemelen" was, kon ze niet bereikt worden. Jammer, want ik had haar graag gesproken. Inmiddels heeft ze als tegenprestatie meteen het bloed laten onderzoeken en de uitslagen in ons gastenboek gezet. Mijn kreatinine is gedaald naar 126. Die was vorig jaar 135 en vlak na de transplantatie 149. Als dat zo doorgaat, zit ik volgend jaar weer op mijn waarde van voor de transplantatie: 113.
Regien, het zij je vergeven. Tot volgend jaar.

Morgen mag ik mee naar Groningen. Ik zou oorspronkelijk volgende week woensdag voor mijn jaarlijkse niercontrole, maar omdat Jeanne morgen een afspraak in Groningen heeft, heb ik Regien Meijer gevraagd of ik op dezelfde dag mocht komen. En dat was geen probleem, net zoals voorgaande jaren. Ik zal eens zien hoe het met mijn creat is. Vorig jaar was dat -dacht ik- 149, maar ik verwacht geen schokkende veranderingen. Maar ik ben wel altijd benieuwd.
Trouwens, het niertje dat morgen dus wordt gecontroleerd staat hiernaast op de foto. De foto dateert van 2003, en is gemaakt tijdens mijn screening als potentiële nierdonor. Ziet er wel aardig uit, niet? Hoewel ik die van Jeanne mooier vind. Of zou het aan de fotograaf liggen?
U hoort nog hoe ik het er morgen vanaf heb gebracht.

We mogen ons de laatste tijd verheugen in een flink aantal bezoekers. We zijn inmiddels de 42.000 ruim gepasseerd, en het aantal bezoekers per dag stijgt stelselmatig. Of dat komt omdat dit de meeste gezellige maand van het jaar is, door een verhoogde belangstelling voor het nierdonorschap, of door de belangstelling voor wat er allemaal rond Jeanne aan de hand is, ik weet niet. Maar er komt veel bezoek. Af en toe kijk ik ook wie er zoal op visite komt, maar ik krijg echter alleen de provider van de bezoeker. Desondanks kan ik wel zien, dat het Academisch Ziekenhuis Groningen (heet dat trouwens niet al twee jaar Universitair Medisch Centrum Groningen) ook regelmatig een kijkje komt nemen. Misschien is het STIJN van D4, of iemand anders van de verpleging. Of misschien wel één van Jeannes specialisten of de nefroloog die het gebeuren vanaf een afstandje volgt? Wie het weet, mag het zeggen. Maar we maken er geen prijsvraag van.
We vinden die belangstelling wel prettig.
Dank u wel, en tot ziens!

Al het hele weekend ben ik steeds weer in gedachten bij Jeanne. De verwachting is dat ze vanmiddag weer een koortsaanval krijgt en dus zal moeten worden opgenomen in Groningen, omdat één pilletje Augmentin per dag niet meer voldoende is om haar te vrijwaren van infecties. Dus loop ik de hele dag in mezelf te brainstormen welke oplossingen er nu nog voor haar zijn. Want dit kan natuurlijk niet zo doorgaan. Geleidelijk aan helpen de anti-biotica niet meer en moeten we dus iets anders bedenken. Het geeft me een vreemd gevoel van tweeslachtigheid: aan de ene kant wil ik eigenlijk gewoon afwachten of die koortsaanval er wel echt komt -maar waarschijnlijk tegen beter weten in-. Aan de andere kant vind ik ook dat er maar eens doorgepakt moet worden daar in Groningen en dat er een structurele oplossing moet worden gevonden. Want als je niet meer gevoelig bent voor allerlei anti-biotica, dan moet je dus iets anders doen. Beroepshalve weet ik dat je een probleem op drie manieren kunt oplossen: je haalt de oorzaak weg, je vermijdt het probleem of je verzacht de verschijnselen. Tot nu toe zijn ze in Groningen alleen maar met dat laatste bezig. Maar zitten Jeanne, Willem en ik aan veel ingrijpender, maar structurele, oplossingen te denken.
Voorlopig moeten we echter even afwachten of Jeanne vandaag de leucosyten pareert.

Alweer een pleegkind groot: nadat "onze" oudste drie jaar geleden zelfstandig ging wonen is ook John vandaag verhuisd. Vijf maand was hij toen hij samen met zijn tweelingzus bij ons kwam wonen. Nu is hij bijna achttien jaar. En dus reden we de bus voor om al zijn spullen in te laden. En blijft nog slechts zijn tweelingzus bij ons wonen. Voor hoelang? Geen idee. Maar het wordt steeds stiller hier in huis. We zullen weer moeten wennen.
John, heel veel geluk in je nieuwe huis.

Een oom en tante van Elise namen gisteravond afscheid. Zij wonen in Zuid-Afrika, en waren zes weken geleden als verrassing naar Hengelo gekomen om de 50-jarige bruiloft van een broer bij te wonen. Een paar dagen later overleed mijn schoonvader en konden ze bij zijn crematie zijn. Toch wel bijzonder dat zij bij twee, zulke bijzondere, gebeurtenissen konden zijn. En daarom namen ze afscheid van de familie om weer terug te vliegen naar het land, waarheen ze eind jaren '50 zijn geëmigreerd.
En dus gaven we hun een paar boekjes mee van het Hengelo van toen. Nostalgie? Ja. Maar ook een mooie herinnering aan hun geboorteplaats.
Oom Henk en tante Cily: het ga jullie goed, en hopelijk tot ooit!

Inge Bindeman heeft in 2004 een nier afgestaan aan de man van haar nicht, Paul Peters. Haar verhaal staat hier op deze site. Ondertussen gaat het goed met Inge en ontvanger, maar dat haar verhaal zou leiden tot een hereniging met een oude hartsvriendin had natuurlijk nooit iemand verwacht. Wat gebeurde er?
Onlangs verscheen er in ons gastenboek de vraag of ik het adres had van Inge Bindeman. De bezoekster was bij toeval op onze site beland en was daar tot haar verrassing de naam van Inge Bindeman tegengekomen. Zij bleek een vroegere hartsvriendin van Inge en was driftig op zoek naar haar. Ik had -ook toevallig- de adresgegevens van Inge, omdat ik destijds haar transplantatieverhaal op deze site had gezet en die heb ik haar toegemaild.
Onlangs kreeg ik een mailtje van de vriendin van Inge: "We hebben anderhalf uur aan de telefoon gehangen. Het was net of we elkaar pas een week niet gesproken hadden in plaats van 20 jaar al niet. Het was leuk: net als vanouds lachen en giechelen met elkaar. Ze maakt het goed. Ik ben heel blij dat we elkaar dank zij jou terug hebben gevonden."
Wat zo'n site al niet teweeg kan brengen...

De Belgische senator Patrik Vankrunkelsven is op internet op een illegale handel in organen van Chinese gevangenen gestuit. Naar eigen zeggen kon Vankrunkelsven voor 50.000 euro een nier kopen van een Chinees die ter dood was veroordeeld. De liberaal Vankrunkelsven, zelf huisarts, deed zich voor als nierpatiënt. 'Ik wilde weten wat er klopte van de aantijgingen tegen China.' Er gaan al lang geruchten over handel in organen van gevangen en vaak leden van de verboden Falun Gong-sekte. Vankrunkelsven: 'Ik kwam terecht op de site van een officieel transplantatiecentrum. Op www.dektransplant.com vulde ik een formulier in. 'De wachttijd voor een nier bleek kort: twee tot vijf weken. Prijs: 50.000 euro. Via een tussenpersoon, waar hij telefonisch contact mee had, hoorde hij dat het de nier was van een man van in de twintig, die in de cel zat en ter dood zou worden gebracht. 'Er werd gezegd dat ik naar China kon komen. Ik zou een valse Chinese naam krijgen en geopereerd worden. Geen probleem. Ik kon het best voor 18 februari komen omdat er voor die datum veel mensen worden terechtgesteld', aldus Vankrunkelsven. De politcus gelooft niet dat gevangenen vrijwillig hun organen afstaan, omdat dat in de Chinese cultuur niet past. Van Krunkelsven wil nu orgaanhandel in België verbieden.
Ik dacht eigenlijk dat dat al in België verboden was. Maar blijkbaar nog niet.
Bron: De Twentsche Courant Tubantia, 29 november 2006.

In de islamitische traditie speelt het begrip lichamelijke integriteit een cruciale rol. Moslims hebben niet het recht het lichaam te beschadigen, ook niet na het moment van overlijden. Dit maakt orgaanuitname tot een problematische ingreep. Niettemin kent ook de islamitische medische ethiek een aantal principes die tot een positief oordeel inzake orgaandonatie kunnen voeren, zoals het principe 'nood breekt wet' en de plicht van de mens genezing te zoeken.
Daarom verdient het lof dat de moslimvrouwenorganisatie Milli Görüs Noord Nederland en het gezondheidsinstituut NIGZ met een preek in de Ayasofya Moskee in Amsterdam een campagne lanceren voor moslims over orgaandonatie. In de preek roept de imam gelovigen op na te denken over donatie en geeft hij aan dat gelovigen zich niet belemmerd mogen voelen donor te worden. Milli Görüs is een federatie van vrouwenmoslims en heeft als doel integratie, emancipatie, participatie en prestaties van haar leden binnen de Nederlandse samenleving te bevorderen.
Bron: De Twentsche Courant Tubantia, 22 november 2006.

Tsja, daar zaten we dan, gisteren aan die tafel op dat podium. Mochten we ons verhaal vertellen aan al die mensen. En het ging ons goed af. We hadden onze presentatie iets ingekort, waardoor het allemaal wat bondiger was geworden, en dat bleek een goede greep: applaus was ons deel.
Tijdens de lunch en na de bijeenkomst hebben we nog een aantal bekenden ontmoet: Annemarie Roelofs (toen mijn verpleegkundige tijdens de screening, nu transplantatiecoördinator), Joyce en haar dochter, en natuurlijk de andere sprekers.

Gisteren is mijn schoonvader gecremeerd.
Boven aan de advertentie, de rouwkaart en het bidprentje stond de volgende tekst:

Alles is gezegd.
Geen woorden meer.
Een laatste blik.
Het is goed zo.

Ajuus, pap!

Vandaag is mijn schoonvader overleden. Het ging al een tijdje niet zo goed, maar toch kwam het onverwacht. Ik was er vandaag al een paar keer geweest, en telkens als ik wegging, nam ik opnieuw afscheid van hem. Anderhalf uur na mijn laatste bezoek overleed hij. Het was goed zo. Ik heb hem nog kunnen bedanken voor alles wat hij voor ons heeft gedaan en wat hij voor mij had betekend. Geen onvertogen woord kwam ooit over zijn lippen. Hij was een beminnelijk man. 80 jaar is hij geworden. Hij ruste in vrede. Hij heeft het verdiend.

Roel Schimmel was bijna de eerste die me feliciteerde. Maar Elise was toch hem toch echt voor. Hoewel een oom van me ons vrijdag al verraste. Desalniettemin waardeer ik het zeer dat Roel mij een e-card stuurde met het zeer toepasselijke lied "Wel gefeliciteerd". Hartelijk dank Roel, zeer attent van je! Er zullen nog wel wat meer felicitaties volgen, want het is hier herfstvakantie en dus zal het de hele dag wel een beetje doorlopen. Vanmiddag komt Jeanne. Ook altijd gezellig.

We hebben al heel wat ministeries hier op bezoek gehad. Maar -voor zover ik weet- nog nooit het Ministerie van Defensie. Op deze site, bedoel ik dan. En zeker niet midden in de nacht. Nou zijn er toevallig een paar middernachteljke operaties van Defensie in de buurt, of misschien wil Henk Kamp persoonlijk wel zien hoe het er hier aan toe gaat. Per slot van rekening komt hij oorspronkelijk ook uit Hengelo en heeft hij ooit bij Elise, mijn vrouw, op school gezeten. Dus of het Henk zelf is geweest, die langs kwam? Ik weet het niet. Maar hij mag ons natuurlijk altijd een mailtje sturen met de mededeling dat hij het is geweest.

Zeven begrafenisondernemers in de VS hebben bekend zonder toestemming van de nabestaanden lichaamsdelen uit lijken te hebben gesneden. Die werden daarna aan medische bedrijven verkocht. Met de diefstallen hebben de mannen miljoenen dollars buitgemaakt. Politie en justitie in New York spreken van de 'misdaad van de eeuw'.
De dieven verkochten organen en botten aan bedrijven die ze bijvoorbeeld gebruikten voor transplantaties of gebitsimplantaten. Sommige organen waren door ziekten van de gestorven donor gevaarlijk voor de nieuwe drager.
Vorig jaar december kwam al aan het licht dat de botten van de Britse radiomaker Alistair Cooke illegaal waren verkocht. Cooke stierf aan longkanker en de ziekte was tot zijn botten doorgedrongen. Net als bij andere zaken hebben de verdachten dat bewust verzwegen. Met alle gevolgen van dien voor de ontvangers van het gestolen en vervuilde donormateriaal...

Ik had er ergens al iets van gehoord. Maar Roel Schimmel attendeerde mij op het boek. Een tijdje geleden sprak ik met Roel over het feit dat er veel getransplanteerden zijn die graag iets over hun donor willen weten. En zo is er nu een boek, getiteld "Het leven gaat door", en geschreven door de belgische moeder Renée van Tricht, over haar ervaringen nadat haar zoontje een levertransplantatie had ondergaan. Na vele jaren ging zij op zoek naar de familie van de donor. Een ontroerend en aangrijpend verhaal, over haar zoektocht, die uiteindeljk leidt naar Spanje.

Mijn antennes zijn op nieren gericht. De krant, de radio, de tv: als ik iets hoor over nieren, wil ik er meteen meer van weten. Zo ook gisteravond. U kent dat wel: een beetje zappen, eventjes kijken, en dan weer verder. Soms kan er zomaar iets langskomen, waarvan je antennes meteen rechtovereind gaan staan. Het programma heette Jetsetters. Daarin worden mensen die het een beetje heel goed hebben gedaan een tijdje gevolgd. Deze keer was het de beurt aan Eddy van Heel. Hij heeft een eigen bedrijf, Prescan geheten, en was bezig met een volgend filiaal in Londen. Prescan maakt preventieve scans, om zo eventuele ziektes voor te kunnen blijven. Maar zo ergens in een gesprekje kwam langs dat hij in april een nier had ontvangen van een goede vriend. En dat hij, net als ik, in Hengelo woont. Er werd niet verder op ingegaan, maar zo zie je maar weer: ook mensen die het behoorlijk goed hebben gedaan, kunnen een nierziekte hebben en een niertransplantatie ondergaan.

Terwijl Jeanne nog heerlijk lag te slapen, ben ik gisteren na een snel ontbijtje naar Oudenbosch gereden, een plaatsje even verderop. Naast die prachtige basiliek lag het zalencentrum, waar de Donorendag zou plaatsvinden. Na nog via een paar noodgrepen de presentatie afgedrukt te hebben, kwamen geleidelijk aan al mensen binnen. Om 11.00 uur startte de dag met het voorstellen van de nieuwe directeur van de NVN, Anita van Ginkel. Daarna een interessant verhaal over hoe donoren en ontvangers omgingen met dank, en mocht Tanneke Winkel vertellen hoe de gang van zaken was bij transplanties in het UMC. Bernie Jansma deed vervolgens zijn verhaal: een supersnelle opname in het UMCG (dinsdags getransplanteerd, donderdags weer naar huis!) en wat dat allemaal betekend had voor zijn partner Amelia en hemzelf.
Na de lunch mochten wij. Jeanne was keurig om 12.00 uur opgehaald uit het hotel, waar ze een zeer uitgebreid ontbijt op bed had gehad. Wat een service.
We hadden een lang verhaal. Goed, er was ook veel gebeurd de afgelopen paar jaren. En het verliep allemaal prima. Een applaus was ons deel. En bloemen voor Jeanne, en een prachtige fles wijn voor mij.
Het was ons een genoegen. We hebben genoten van de service er omheen, en we doen het op 11 november in Zwolle graag weer. Misschien bent u er dan ook bij?

Hadden we net die rechtszaak gehad, konden we nu alweer op stap. Want morgen vertellen Jeanne en ik ons verhaal op de NVN-Donorendag in Oudenbosch (die heeft als thema: "Veranderingen in de relatie na transplantatie", en daar mochten Jeanne en ik iets over vertellen). Dus hadden we besloten een dag ervoor alvast richting Brabant te gaan. Dan had Jeanne de volgende morgen tenminste nog wat extra tijd om te slapen, te ontbijten en te douchen. Het was allemaal geregeld, dus togen we 's middags richting Brabant. Naarmate we meer zuidwaarts kwamen, werd het weer steeds mooier. De zon scheen, en we kwamen op tijd bij het hotel aan. Snel onze spullen uitgeladen en toen weer snel naar buiten en even heerlijk gewandeld door het bos, dat achter het hotel lag. Daarna wachtte ons een meer dan heerlijk diner in het hotel. We hebben daar echt zitten genieten met ons tweeën. Waarbij we allebei Rien van Hoof (van de NVN) nog even van harte willen bedanken voor deze fantastische keuze. Na het diner hebben we op mijn kamer nog even de presentatie voorbereid voor de volgende morgen. En daarna heerlijk geslapen.

miranda <pannekoek103@hotmail.com>
apeldoorn, Nederland - Dinsdag 29 Augustus 2006 9:58:57

Voorafgaand aan het etentje met Jeanne en Willem hebben we even de beurs Leef! bezocht in ons plaatselijk Expocenter. Vele exposanten stonden daar hun "gezondheidswaren" aan te prijzen, die varieerden van zorgverzekeringen tot handlezingen. Tussen al die stands ontdekte ik ook de Nierstichting. Even kijken of er nog nieuwe foldertjes waren of ander nieuws. Niet dus. Dan maar een een eurootje gewaagd aan een enveloppenspel. En toen gebeurde wat me anders nooit overkomt: prijs! Even gingen mijn gedachten al uit naar een heerlijke zonvakantie op een tropisch eiland, maar de werkelijkheid was hard: ik mocht kiezen uit een Nierstichtingagendaatje (nog wel van 2006) of een pen. Dus maar een pen gekozen. De dame die me uit de envelopppen liet kiezen droeg een badge, met daarop haar naam: Ank Wit. En die naam kende ik. Ze schreef ooit in ons gastenboek en naderhand had ik nog contact met haar via de mail. Zij heeft drie jaar geleden in Duitsland een nier gedoneerd aan haar dochter. Met die nier gaat het erg goed, met haar dochter een beetje minder. Ik hoop voor haar en haar dochter dat het allemaal toch goed mag komen.

China verbiedt per 1 juli de verkoop van menselijke organen. De regels voor transplantatie worden aangescherpt. Volgens mensenrechtenorganisaties bestaat in China op dit moment een levendige, illegale handel in organen, vaak afkomstig van geëxecuteerde gevangenen.
Diverse organisaties hebben dit voorjaar al heftig geprotesteerd tegen deze handel en Nederlanders ontraden om een transplantatie in China te ondergaan. Nu komt daar per 1 juli dus gelukkig een einde aan.
Lees hier het hele artikel.

Terwijl de crocussen en viooltjes om het hardst vechten wie er het eerst zijn vrolijke gezicht mag laten zien, verlaat Gerard Boekhoff de NVN. Hij was jaren het boegbeeld van de vereniging, maar gaat straks als wethouder in zijn woonplaats Bussum aan de slag. Gerard, van harte proficiat met je benoeming. Dat noem ik nog eens een nieuw begin!

Hebben we net alle commotie gehad over transplantaties met nieren van geëxecuteerde Chinese gevangenen, komt de Chinese minister van Volksgezondheid met het bericht dat hij een nieuw wetsvoorstel klaar heeft. Daarin moet de grootschalige handel in organen van geëxecuteerde gevangenen strafbaar worden en de vrijwillige orgaandonatie door burgers juist geaccepteerd.
Zou al die publiciteit dan toch een beetje geholpen hebben?

Zaterdag 18 maart 2006, morgen dus, houdt de Ziekenhuisgroep Twente een open dag van 11.00 tot 16.00 uur. In de lokatie Twenteborg wordt extra aandacht besteed aan Orgaan- en weefseldonatie. Ze schijnen daar zelfs nu een donatiefunctionaris te hebben. Dat wist ik nog niet. Misschien ga ik er morgen even langs om te horen wat ze daar allemaal vertellen over nierdonaties.
Hopelijk lukt dat, want morgen mag mijn schoonmoeder alweer het ziekenhuis uit! Operatie geslaagd, patiënt mag weg. Nu gaat ze nog eerst een paar daagjes naar het Zotel, een soort hotel bij het ziekenhuis, waar alle medische hulp nabij is die nodig is. Daar kan ze lekker nog een weekje bijkomen van de operatie, want alleen in huis lijkt me ook nog geen goed idee. Dit is dus een prachtige oplossing.

Ik heb schatten van schoonouders. Maar ze worden een dagje ouder. En dan gaat het soms niet helemaal meer zoals je wilt. Zeker niet als je zo rond de 80 bent. Morgen wordt mijn schoonmoeder voorzien van een nieuwe heup, dus vertrekt zij vanmiddag naar het plaatselijk ziekenhuis. Daar zal ze vervolgens wel een week of 2 blijven. Mijn schoonvader zou dan alleen thuis moeten blijven, maar dat was geen optie. Hij is niet altijd meer helemaal bij de tijd, om het zo maar te zeggen. Dus was er voor hem een prachtig logeeradres geregeld in een verpleegtehuis. Het werd dus een druk dagje voor beiden en wederzijds moest er afscheid worden genomen. Dus gauw maar even een foto genomen van dit fantastische stel vanmorgen op de bank van hun eigen huisje. Tot ziens en sterkte!