Maandag 28 november is Inge weer thuis gekomen. Twee dagen later, dit was omdat Inge na de operatie nogal misselijk was. Dit hield ongeveer 2 dagen aan waardoor ze wat zwak was.
Voor de rest is de operatie voor beiden goed verlopen, met alleen voor Paul naderhand wat complicaties maar die zijn weer overwonnen dus ook met hem gaat het steeds beter.
Ik ben maandag 29 november 2004 thuis gekomen in de middag. De huiskamer stond vol met vazen bloemen, een welkom thuis boeket van Paul Peters en zijn vrouw Tine, bloemstukje en taart van mijn schoonmoeder en enkele vazen bloemen van de buren en een grote fruitmand. Elke dag visite, wel vermoeiend hoor en ik geloof dat Wim lekker in gewicht gaat aankomen, want hij doet telkens mee met koffie met gebak. Lief allemaal hoor.
Maandag de 22^e de dag van opname. Ik had mij gemeld en ze begonnen meteen met bloedprikken. Die dag was verder alleen maar wachten tot iedereen langs is geweest. Heel vermoeiend.
Ik lag op C3 kamer 50. Op de kamer lagen drie oude mannen, niet zo leuk voor mij maar het moest maar.
Dinsdag de 23^e. Hier weet ik eigenlijk niet zoveel meer van behalve dan dat om 7.30 uur Wim en Paul aan mijn bed stonden en ik volgens Wim aldoor maar zei: het komt goed. Ik weet ook niet meer dat ik weggebracht werd naar de OK. In de middag na 15.00 uur werd ik teruggebracht naar mijn kamer. De dokters Krikke en Hofker voerden de operatie uit, een Wissel-Hand Trial Links.
Ik weet niet hoe laat het was dat ik mijn twee zonen en schoondochter en Wim zag. Ik was goed bij en had geen pijn. Wat later kwamen Tine en de kinderen. Ondertussen zijn ze met Paul nog bezig. Hij werd pas rond 23.00 uur op de kamer gebracht. Dit hoorde ik de volgende dag.
Woensdag de 24^e Ik voelde mij doodziek en had verhoging. Misselijk, overgeven en geen behoefte aan eten en drinken. Via het infuus kreeg ik iets voor de misselijkheid. De volgende dag net zo. Ondertussen waren de berichten over Paul op de woensdag positief en dit sloeg de donderdag om. Voor mij achtergehouden....
Het ging dus niet goed met Paul. Paniek. Zijn urine was niet goed en bloed ook niet. ??? rommelig, doktoren en verpleegkundigen om hem heen en hij werd ergens naar toe gebracht. Niemand zei iets tegen mij en Wim had een ren je rot loop (bij mij zitten alsof er niets aan de hand was en naar boven rennen om Paul moed in te praten en Tine en de kinderen te steunen). Toen het later wat stabiel was kwam dokter Hofker het mij uitleggen. Van de schrik weet ik al niet meer wat hij zei en ik wilde meteen naar Paul. Wim reed mij met de rolstoel naar Paul. Ik zei hem dat alles goed komt en dat hij rustig moest blijven. Tot twee dagen geleden kreeg ik Dr.Hofker aan de telefoon die mij vertelde dat het goed gaat met Paul en als het zo door gaat hij met de feestdagen thuis zal zijn.
Het grootste gevaar is geweken (hoge koortsen, 41+, dunne en dikke darm werkten niet, kreeg een paardemiddel met een slang door zijn hals, mocht alleen een 1/2 liter drinken, kreeg een maagsonde en al een tijdje geen eten).
Nu gaat alles goed met hem en ben ik heel blij dat ik deze keuze voor hem en zijn vrouw en kinderen had gemaakt. Ik kreeg elke dag bezoek van mijn nicht en de kinderen en ik bezocht Paul zoveel ik kon. Ik kreeg kaarten en bezoek van de vrienden van Paul en Tine. Zij bedankten mij dat ik dit voor hun vriend over had.
Ik weet zeker dat de komende feestdagen voor mij en Paul met zijn gezin de mooiste zullen zijn van alle feestdagen.
EEN MOOIE EINDE VAN HET JAAR EN EEN NIEUW BEGIN VOOR 2005.

Update 11 maart 2005.
Het laatste gesprek heb ik met Regien Meijer afgerond en alles is naar tevredenheid gegaan. Bewuster ben ik nu zeker geworden met alles wat met donatie te maken heb. Ook wat het betekent om een nierziekte te hebben, en niet alleen voor degene die de ziekte heeft, maar ook wat het voor het gezin en de omgeving doet. Het geeft mij nu juist een veel betere kijk op de betekenis hiervan. Wat donatie in het algemeen betekent, maar vooral ook wat het voor de zieke persoon doet, is met geen pen te beschrijven, wel te ervaren. Als ik bij wijze drie nieren had gehad, dan zou ik het zo weer met liefde hebben afgestaan, omdat ik nu weet waar ik het voor doe. Het is mij zeker meegevallen betreft de gehele betekenis van het doneren. Met de ontvanger, mijn neef Paul, gaat het wat de nier betreft heel goed. Hij en zijn vrouw en kinderen kunnen weer plannen maken voor de toekomst.