DAGBOEK VAN RUDI WISSINK
na de transplantatie

Terug naar de site
Rudi met zijn No Fear petje
Gezocht: een laptop!
Voor mijn werkzaamheden aan deze site ben ik op zoek naar een beetje leuke laptop, met modem- en netwerkaansluiting. Vaak verzamel ik de informatie voor deze site ook elders en zou dan graag een laptop meenemen. Daarnaast verwacht ik dat de komende periode veel gewerkt zal worden aan deze site, en dan zou een laptop heel veel uitkomst bieden, temeer daar schrijven voor mij lastig is.
Als u er een weet: Stuur Rudi een mailtjemail dan even.
Vrijdag 19 december 2003
Het was, zoals altijd, gezellig bij Willem in de auto. Je kan helemaal niks (aan eten of drinken) aan hem kwijt, behalve een heleboel woorden. Ik heb hem verteld dat ik wat "Ko't an" was deze week. Want ik heb al een paar mensen die gemaakte afspraken niet nakwamen, helemaal onder uit de zak gegeven, omdat ik daar af en toe helemaal zat van ben. Zit ik mezelf uit de naad te werken om zaken klaar te krijgen, roept een ander dat hij/zij alles nog moet doen. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Daar kan ik dus niet tegen. En dat betekent meteen dat als ze me in Groningen iets in de weg leggen, ze aan de beurt zijn. Ik ben helemaal in "the mood".
Het viel allemaal wel mee in Groningen. Ze doen gewoon niks. Nou ja, dan kan je ook niets verkeerd doen. Toch?
En gisteravond een leuke verjaardag gehad van Hans en Hannie.
Donderdag 18 december 2003
Eigenlijk zouden we vandaag een feestje moeten vieren: het is 100 dagen geleden dat onze transplantatie heeft plaatsgevonden! Maar voor een echte jubelstemming is helaas geen plaats. Zolang Jeanne in het AZG ligt en er geen zicht is op een definitief herstel, gaat de vlag hier niet uit.
Waar we wel een feestje mee gaan vieren, zijn natuurlijk de jarigen van vandaag: Hans en Hannie Wienk (WOW: nog een jaartje dan worden jullie ook 50!) en Stefanie Wessels, mijn nichtje in Ens. Allemaal van harte gefeliciteerd. En bij Hans en Hannie gaan we vanavond even langs.
Maar eerst naar Groningen, even horen hoe het met Jeanne is.
Oh ja, ik kreeg de uitslag van die bloedprikkerij van afgelopen vrijdag: de kreatinine leek (de plaatsvervanger van) mijn huisarts te hoog: 149. Nou ja, volgens mij is dat een heel normale waarde voor een man met één nier. En het Hb (7,2) was te laag. Maar dat is volgens mij bij mij gewoon. Ik zal in Groningen eens vragen wat de "normale waarden" voor mij zijn, zoals die zijn gemeten tijdens de niermeting in november. Als ik die waarden heb, dan geef ik die meteen door aan mijn huisarts als zijnde mijn referentiewaarden.
Woensdag 17 december 2003
Jeanne is gisteren weer opgenomen in het AZG.
Wat moet ik nou nog zeggen?
Dat we dit allang voorspeld hadden?
Dat ook de artsen dit eigenlijk wel hadden voorzien?
Waarom sturen jullie Jeanne dan tóch naar huis?
Waarom gebeurt er nog steeds niets wezenlijks?
En waarom dondert er nou nooit iemand eens een keer écht doorheen?
Of moet ik dat nog maar weer eens doen?
Waar zitten jullie daar in dat AZG op te wachten?
Een officiële klacht?
En weten jullie wel wat dat kost als je steeds maar weer niets oplost en iemand maar steeds weer in dat ziekenhuis hebt liggen?
Hoezo de kosten van de gezondheidszorg rijzen de pan uit?
En dan heb ik het maar niet over wat jullie die patiënten en hun gezin, familie, vrienden en bekenden allemaal aandoen.
Kwaad ben ik. En zéér teleurgesteld. Maar dat is nu wel duidelijk, lijkt me.
Dinsdag 16 december 2003
Elise verklapte me gisteravond dat ook zij wat pijn had in haar zij. Het lijkt wel besmettelijk. Of zou het bijvoorbeeld gewoon griep zijn? Nou ja, gewoon; ik begreep zaterdag van Gerard Brok (jaja, de broer van) dat hij al een week een flinke griep had (met koorts en zo), en dat hij er nog lang niet af was. Hoef ik dus ook niet.
Bram van der Weide, directeur van het Circusfestival, hier in het midden, voor zijn kassawagen.
En gisteravond natuurlijk met het KJB naar het Circusfestival van Bram van der Weide (foto, midden) geweest! Hij (en zijn schoonzoon Noud) vertelde ons hoe dat allemaal in zijn werk ging. Prachtig, wat een bevlogen man.
En het was heerlijk om even mijn gedachten op iets anders te zetten, want het was me het dagje wel.
Maandag 15 december 2003
Gisteren zijn we met mijn moeder, die elke dag een beetje beter ziet sinds haar staaroperatie, op stap geweest naar Intratuin in Enschede. Toen we daar aankwamen bleken we niet de enige met dat idee. En toen we weggingen al helemaal niet: wat een drukte. Maar wel leuk.
Daarna hebben we Jeanne en Wim uit hun middagslaapje gehaald. Het is hier per slot van rekening geen ziekenhuis, dus hoef je na het eten geen dutje te doen, leek ons. En het was ook al 15.00 uur, me dunkt. Gezellig even koffie gedronken en bijgekletst. En wat een heeerlijke koekjes!
Zondag 14 december 2003
Gisteravond bij Jeroen dus wéér pijn. Sorry, het wordt eentonig, maar ik kan er echt niets aan doen.
Het was overigens heel gezellig bij Jeroen en zijn Joke. Er werden een paar prachtige scetches gedaan door familie (goed werk, Gerard!), vrienden, bekenden en buren.
Mijn kadootje: een tas vol allerlei spulletjes zoals een Tenalady voor heren, Viagra, mosterd, en een verjongingskuur. Daarnaast nog een cd met daarop allerlei oude foto's van onze welpen- en rowantijd en natuurlijk van onze vakantie in Denemarken. Het bleek in zeer goede smaak te zijn gevallen, gezien zijn mailtje daarna. We gaan samen nog een keer die foto's bekijken, Jeroen!
Zaterdag 13 december 2003
En gisteravond wéér last van die buik, maar nu aan de andere kant. Wat zou dat toch zijn? Ze zouden toch niet stiekem iets hebben achtergelaten na die nieruitname??????????? Volgens het operatieverslag is alles geteld en: het klopte.
En belde mijn moeder gisteravond op: de Thuiszorg was niet geweest om haar oog te druppelen. Na wat heen en weer gebel heb ik het zelf maar gedaan, na eerst duidelijk op de twee flesjes druppels te hebben gezet welke druppels eerst moesten.
En straks lekker verjaardag van Jeroen Brok. Jeroen is al 42 jaar een goede vriend van mij en wordt dus vandaag 50! Jeroen proficiat, en ik heb nog een paar leuke dingen voor je!
Vrijdag 12 december 2003
Kreeg ik me gisteravond een last van mijn buik. Niet tekort. Ben daarom vanmorgen naar de huisarts geweest, die wat bloedonderzoek laat doen nu. Lichamelijk kon ze zo niets vinden. Raar is het allemaal wel. Dinsdag kan ik bellen voor de uitslag.
Na het bezoekje aan de huisarts even bij mijn moeder geweest. Die heeft gisteren een staaroperatie gehad, en zij kon nog niet zoveel verbetering zien. Ze moet even geduld hebben, want dat resultaat komt pas over een paar weken.
Sterkte mam!
Donderdag 11 december 2003
De stemming bij de fysiotherapeuten was treurig: een collega van hun was gisteren plotseling overleden. Vandaar.
Toch nog even met Paul Droog gesproken. Waardoor dat fietsen zoveel inspanning kost, begrijpt hij ook niet. Zijn advies: hardlopen uitbouwen, fietsen maar even niet.
Over vier weken kan ik hem bellen voor een nieuwe afspraak.
Prettige feestdagen, zei hij nog. Ik heb hem maar niet meer gevraagd naar die wondpijn.....
Woensdag 10 december 2003
Wat het is en waardoor het komt, ik weet het niet, maar van dat ritje naar mijn schoonouders ben ik niet beter geworden. Het fietstunneltje onder de autobaan door haalde ik bijna niet, zo kapot was ik. Tot overmaat van ramp begon ook de wond nog eens op te spelen. Hoe kan dat toch?
En dat terwijl het hardlopen (vanmorgen ook weer) juist zo goed gaat: geen enkel probleem, en ik bouw het steeds verder uit.
Morgen Paul Droog maar eens vragen, mijn fysiotherapeut.
Misschien weet hij ook wel waar die wondpijn vandaan komt. Het lijkt iets met mijn buikspieren te maken te hebben, want als ik me opricht, dan voel ik die pijn heel duidelijk.
Dinsdag 9 december 2003
Niels is vandaag jarig! Hij wordt 30 jaar. Niels, van harte jongen, en jammer dat je zelfs deze dag naar Groningen moest voor controle.
Als we dan toch aan het feliciteren zijn: John Düring wordt volgende week dinsdag 47 jaar, en de namen van onze spiksplinternieuwe prinses zijn Catharina-Amalia.
Last but not least: Jeanne ook gefeliciteerd, want donderdag krijg je eindeljk je scan!
En met mij is ook alles goed. Donderdag ga ik weer met Willem mee naar Groningen en ik heb mijn plaatsje bij hem in de auto alweer gereserveerd. De zon schijnt nu, dus ik ga zometeen eerst even een stukje fietsen. Even naar mijn schoonouders.
Maandag 8 december 2003
Het vroor vanmorgen 12 graden!!!! Dat had ik nog nooit gedaan: bij dit soort temperaturen hardlopen. Dus handschoenen aan en vooruit met de geit. Het is me goed bevallen en: geen hond te zien. Letterlijk. Normaal kom ik nog wel eens een loslopende hond tegen en die beestjes vinden zo'n hardlopende kerel prachtig om achteraan te rennen. Nou, het is meer andersom: ik ren voor hen weg. Ik vind die hondjes maar niks.
Maar dat rennen in de vorst: heerlijk!
Zondag 7 december 2003
Mijn scheermespijntjes lijken als sneeuw voor de zon verdwenen: hoe meer ik hardloop, hoe minder ik er last van heb. Ik hoop van harte dat dat zo blijft. Ik ga morgen maar weer hardlopen en doe dat voorlopig om de dag.
Zaterdag 6 december 2003

Vanavond hebben we Sinterklaas gevierd, met de kinderen en opa en de oma's. Geweldig geslaagd: we begonnen met de Piettaart en waren pas om 23.30 uur klaar! Heel veel kadootjes, surprises en gedichten.
Vrijdag 5 december 2003
Op het allerlaatste moment hoor ik dat Jeanne dit weekend naar huis mag. Eindelijk zal er een scan gemaakt worden om te zien wat er aan de hand is.
Donderdag 4 december 2003
Vanmorgen maar de stoute schoenen aangetrokken: ik ben weer voor het eerst gaan hardlopen. Dat moest natuurlijk vroeg, want als Elise en de tweeling naar school zijn, kan ik niet weggaan omdat Marlyn niet alleen thuis mag zijn. Dus na een goede warming-up (het vroor ook nog 3 graden) even heerlijk buiten mijn rondje gelopen volgens een absoluut beginnersschema. In het donker weliswaar, maar het ging fantastisch.
Hè, dat geeft de burger moed! En die nieuwe hardloopkleren, die al sinds 23 oktober in de kast hingen, zitten geweldig.
Woensdag 3 december 2003
Vandaag ben ik de hele dag met mijn moeder naar Leiden geweest, i.v.m. de crematie van mijn tante. Tussendoor steeds even met Jeanne gebeld, want ze zou twee onderzoeken krijgen, van de uroloog en de gynaecoloog.
De hele familie moest natuurlijk weten hoe het met haar ging, en helaas moest ik steeds vertellen dat ze alweer vier weken in het ziekenhuis lag. Jeanne: je krijgt van iedereen de groeten en ze wensen je allemaal van harte beterschap!
Het autorijden is me goed bevallen en ik heb er totaal geen moeite mee gehad. Als enige van de familie rijd ik altijd via Amsterdam naar Leiden, en volgens mijn oom Dik heb ik het razendsnel gedaan: binnen de twee uur. Nou de terugweg duurde heel wat langer met al die files.
Enneh, mam, we gaan nog een keer weer die kant op, hè? Maar dan gewoon op bezoek i.p.v. naar een begrafenis of crematie.
Dinsdag 2 december 2003 16.00 uur
Niels' eerste keer op de poli niertransplantatie
En wie kom je dus als eerste tegen op de poli niertransplantatie? Juist Niels en zijn moeder. Stelt toch niet zo veel voor zo'n eerste bezoekje, Niels?
Ik heb het op de poli natuurlijk tijdens mijn eindgesprek (met dr. Homan van der Heide en Regien Meijer) gehad over mijn scheermespijntjes. Volgens dr. Homan van der Heide ("Ga je schrijven, komt dit ook op de site?") komt dat vaker voor. Het is waarschijnlijk niets ernstigs en zal na verloop van tijd wegtrekken. Sporten en bijvoorbeeld hardlopen moet ik er vooral niet om laten! Joechei! Dat is het beste nieuws sinds 9 september. Verder doet mijn enige overgebleven nier het meer dan uitstekend, dus dat was het tweede goede nieuws.
Verder heb ik dus aangegeven dat ik het met de situatie van Jeanne absoluut niet eens ben: gewoon weer naar huis sturen terwijl er niets is veranderd; alleen maar een anti-biotica-kuurtje. En daar was dr. Homan van der Heide het helemaal mee eens. Hij kan helaas niets doen om andere specialisten zoals een uroloog, extra acties te laten ondernemen. Kortom: ik wacht deze week even de ontwikkelingen af, anders ga ik een officiële klacht indienen bij het AZG.

Dinsdag 2 december 2003 9.00 uur
Sorry, sorry, sorry: even een paar daagjes overgeslagen. Maar ik heb inmiddels ook een dochter op het ziekenhuis liggen: weggebracht, op bezoek geweest, spandoek gemaakt, etc. Verder ben ik gewoon druk met van alles en nog wat. Vanmorgen moet ik naar Groningen voor mijn eindgesprek met dr. Homan van der Heide. Ik voel mezelf nog niet super, en de laatste dagen ook nogal last gehad van die scheermespijntjes rond de wond. Blijf ik raar vinden, en zal ik zeker ook noemen bij dr. Homan enz.
Wim gaat met me mee, en combineert dat met een bezoekje aan Jeanne. Hij gaat dus vroeg op visite, want ik moet er om 11.30 uur zijn.
Zaterdag 29 november 2003
Gisteren is een tante van mij overleden. Dus ga ik woensdag met mijn moeder naar Leiden voor de crematie. Dat betekent ook dat ik wéér de afspraak met Paul Droog (de fysiotherapeut) moet afzeggen. En dat ik voor het eerst weer zo'n stuk zal autorijden. Lijkt me overigens geen probleem.
Dat wordt dan wel een druk weekje, want maandag gaat Marlyn naar het ziekenhuis om haar amandelen eruit te laten halen. Ze moet daarna een nachtje blijven, dus kan ik haar dinsdag weer ophalen. Verwachting is dat ze dan nog twee weken ziek is. Moet ik dus wel een beetje in de buurt blijven.
Woensdag gaan we naar de crematie. Op donderdag staat nog niets. En vrijdag is het Sinterklaas en dus Pakjesavond.
Ach, hebben we de week weer mooi rond.
En dat allemaal terwijl vandaag of morgen de 2000e niertransplantatie in het AZG plaatsvindt! Zou je ze daarmee eigenlijk moeten feliciteren?
Vrijdag 28 november 2003
Niels, je bent en blijft een IT'er, sorry
Vandaag gaat Niels naar huis. Daar heb ik gisteren even afscheid van genomen. Ik heb bij Niels op de kamer gelegen tijdens de laatste controle (zie 5-6-7 november). Helaas niet zijn vriendin Joyce getroffen. Niels en Joyce, het ga jullie bijzonder!
Gisteren zag ik ook Tonnie Markslag weer, die lag toen ook bij mij op de kamer. Tonnie (ex-Tukker) is ook weer opnieuw opgenomen. Toon: sterkte!
Jeanne, Wim en Herman Nijland Jeanne, AZG-tissues en Herman Nijland Cadeautje voor een supporter. Dank je wel Jeanne!
 En Herman Nijland is gisteren mee geweest naar Groningen. Nou, als je die bij je hebt, heb je aan Jeanne en Wim geen kind meer. Herman is een oude vriend van Jeanne en Wim en die drie hebben even heerlijk bijgepraat. Herman heeft Wim meteen maar een kortere route naar Groningen gewezen. Scheelt toch echt 10 minuten! En ondertussen hebben die twee onderweg een complete reünie gehouden: alle oude herinneringen hebben ze opgehaald. Een heel kratje bier? Echt waar, Willem..........?
En ik? Ik heb van Jeanne een cadeautje gekregen als trouwe supporter. Elise was er ook heel blij mee. En verder heb ik op de terugweg lekker achterin de auto naar al die stoere verhalen geluisterd en ook nog even lekker geslapen. Maar mijn buik doet nog wel steeds pijn.
Donderdag 27 november 2003
Heb ik weer: ga ik dus gisteravond even met Elise zwemmen, heb ik wéér last van die buik! En ik heb maar 8 baantjes gezwommen. Echt helemaal in mijn eigen, rustige tempo. Ik vind dit niet leuk meer. Hoe rustig moet ik toch doen? Ik ben daarna maar even in het bubbelbad gaan zitten, maar ik begin me nu toch echt een ouwe kerel te voelen.
Misschien kan ik het vanmiddag even in het AZG op D4 vragen, want daar ga ik straks toch naar toe. Maar zo langzamerhand wil ik wel weer gewoon kunnen doen. En een ouwe kerel bén ik gewoon niet!
Donderdag 27 november 2003
Heb ik weer: ga ik dus gisteravond even met Elise zwemmen, heb ik wéér last van die buik! En ik heb maar 8 baantjes gezwommen. Echt helemaal in mijn eigen, rustige tempo. Ik vind dit niet leuk meer. Hoe rustig moet ik toch doen? Ik ben daarna maar even in het bubbelbad gaan zitten, maar ik begin me nu toch echt een ouwe kerel te voelen.
Misschien kan ik het vanmiddag even in het AZG op D4 vragen, want daar ga ik straks toch naar toe. Maar zo langzamerhand wil ik wel weer gewoon kunnen doen. En een ouwe kerel bén ik gewoon niet!
Woensdag 26 november 2003
Gisteravond plotseling bezoek gehad van Margreet en Marinus Botterhuis. Margreet heeft 3 jaar geleden een nier afgestaan aan Marinus. Voor de vakantie zijn ze hier een avond lang geweest om al onze vragen te beantwoorden die we hadden over de transplantatie. Dat is iets wat ik elke potentiële donor zou aanraden, zo'n gesprek. Goed, gisteravond brachten ze een fles wijn mee voor Elise. Want die partners, die worden altijd vergeten. Lief hè? We hebben heerlijk bijgekletst, en wat die pijntjes van mij betreft: Margreet heeft dat af en toe ook nog steeds! Goed om te weten.
Niels mag waarschijnlijk vrijdag al naar huis. Of dat goed nieuws is? Dat ligt eraan hoe je het opvat. Het gaat niet goed met zijn nieuwe nier en de extra Prednisolonkuur heeft niet geholpen. Dus hebben Joyce en Niels besloten geen verdere behandelingen meer te laten doen. Niels blijft natuurlijk wel gewoon onder controle. En morgen ga ik natuurlijk gewoon weer even bij hem langs!
En ik kreeg een oproep voor het eindgesprek met dr. Homan van der Heide: aankomende dinsdag om 11.30 uur. Ik wil morgen even overleggen of dat op een iets handiger tijdstip kan. Na dat gesprek is mijn verhaal afgelopen: ik ben dan geen patiënt meer.
Dinsdag 25 november 2003
De pijn in mijn buik wordt -gelukkig- minder. Het litteken van de wond was gisteravond duidelijk roder dan anders. En dat is hij nog. En als ik naast het litteken drukte, voelde ik een wat stekende pijn, maar die is nu weg. Nog maar weer een dagje kalm aan doen dus en hopen dat morgen alles over is.
De eerste reacties op de nieuwe opzet van deze site zijn heel positief. Ook nieuwsgierig? Kijk dan even hier en geef uw reactie.
Maandag 24 november 2003

sfeerplaatjes van de fontein in het AZG
Gisteravond de dag afgesloten met een pijnljke buik. Volgens Elise heb ik gisteren toch weer teveel gewandeld. Dus heb ik maar besloten om niet te gaan hardlopen vanmorgen. Jammer, toch maar even weer rustig aan doen.
Jeanne heb ik net aan de telefoon gehad. Vanmiddag moet ze naar de uroloog, die -volgens personeel van D4- wellicht een nefrostomie zal plaatsen. Bah, alleen het idee al dat ze in "mijn" nier gaan prikken... Tsja, het blijft natuurlijk toch je kind, hè? We wachten wel af.
Zondag 23 november 2003
Ik heb vandaag mijn dagelijkse wandeling gemaakt in de buurt van de UT. Volgende maand is de traditionele avondwandeling met stamppotbuffet van de ondernemersvereniging waar ik secretaris van ben. Dus heb ik samen met Herman Nijland de route een keer gelopen. Prachtige omgeving, daar rond stal Driene. Ga ik zeker nog eens weer heen.
Met mijn conditie gaat het redelijk goed. Ik mag volgens mijn fysiotherapeut dus morgen weer voorzichtig beginnen met hardlopen: een minuut joggen steeds afwisselen met 2 minuten wandelen. En dat gedurende ongeveer 5 km. Ik hoop dat het goed gaat.
Wie wil, mag alvast kijken hoe de vernieuwde site er wellicht uit zal zien. Uw opmerkingen (vooral wat er niet goed is en wat er nog meer bij moet) zijn van harte welkom: mail maar!
Zaterdag 22 november 2003
Jeanne weer in Groningen, voor de vijfde keer. Je wilt niet weten hoe kl.... ik dit vind.
Vrijdag 21 november 2003
Jeanne is weer thuis, voor de vierde keer.
Donderdag 20 november 2003 21.30 uur.

Jeanne mag morgen naar huis. Niels voorlopig niet! De derde biopsie heeft uitgewezen dat er sprake is van een lichte afstoting. Dus gaan er een paar flinke porties Prednison in. Sterkte Niele, en Joyce! We duimen.
Donderdag 20 november 2003
Mensen met een chronische ziekte of een handicap demonstreren op donderdag 20 november 2003 tegen de voorgenomen plannen van het kabinet Balkenende. De demonstratie 'Vecht mee! Veeg mee!' start om 12.00 uur in het Stadhuis in Den Haag. De tocht eindigt om 14.00 uur bij de Tweede Kamer. Daar worden de eisen van de actievoerders aan het gebouw genageld.
Vandaag trekken duizenden chronisch zieken en gehandicapten naar Den Haag voor een grootscheepse protestaktie tegen de bezuinigingen van het kabinet Balkenende. Ik hoop dat ze nog een beetje opvallen daar op het Binnenhof. Volgens mij trekt er dagelijks een lange rij organisaties en instellingen onder het poortje door langs onze volksvertegenwoordigers, die moeten beslissen wie er in deze tijd van bezuinigingen nog door hun gesponsord kan worden. Toch wens ik de aktievoerders veel succes vandaag!
Misschien moet ik zelf ook maar een beetje aktie ondernemen? Ik ga in elk geval vandaag naar Groningen. Ja, ook om gezellig op bezoek te gaan bij Jeanne.
Woensdag 19 november 2003
Het is weer bijna donderdag en die dag begint een vaste bezoekdag voor mij te worden. Dus ik ga morgen weer naar Groningen, naar Jeanne en ook even bij Niels langs.
Ik vind het vervelend wat er allemaal bij hun gebeurt: vooral die onzekerheid. Ik word er zo moe van, hoewel ik me juist weer een stuk beter begon te voelen. En ik heb zin om morgen maar eens flink met de vuist op tafel te slaan. Dat doe ik (nog) even niet. Maar het is toch te zot dat je een uroloog en een gynaecoloog bij iemand nodig hebt, maar dat die gewoon niet komen? Dus geef je haar tabletjes, die -blijkt- niks helpen en zeg je dat ze misschien wel poliklinisch kan worden geholpen. En trekt Jeanne de conlusie dat dat poliklinische wel in Hengelo kan en dat ze dan ook wel naar huis kan.
Maar er is dan dus nog niets veranderd sinds ze kwam!
Bléééééééé!
Sorry hoor, maar dit moest er even uit.
Dinsdag 18 november 2003
Onze hele tuin ligt vol eikenbladeren. Echt herfst.
Ondertussen heb ik al twee zieken in huis: naast Marlyn met haar stomatitis is nu ook John thuis met een keelontsteking, die ook wat begint te lijken op een stomatitis. Even goed in de gaten houden dus.
En Lisa kwam vandaag thuis met het mooiste rapport ooit. Hey meid: proficiat ermee! Ga zo door!
We zitten inmiddels 10 weken na de transplantatie en ik vind het jammer te moeten konstateren dat het met Jeanne nog steeds niet gaat zoals het hoort. Ik hoop echt voor iedereen dat er spoedig een oplossing wordt gevonden.
Verder voel ik mezelf prima. Alleen nog geen tijd gehad om te lopen. Morgen dan maar?
Maandag 17 november 2003
Mijn gewicht was gisteravond inderdaad flink toegenomen: 81,2 kg! Dat is een nieuw record. Gelukkig was daar vanmorgen nog maar 78,8 kg. van over. Pffffffft, ik schrok al. Ik voel me ook steeds beter en zou best wel weer eens een beetje hard willen lopen. Gewoon om te proberen. En om mijn conditie weer een beetje op peil te krijgen. Ik heb die hardloopkleren toch ook niet voor niets op mijn verjaardag gekregen? Ik zal Elise maar eens voorzichtig polsen.
Als alles goed gaat (als Jeanne er nog ligt, dus), ga ik donderdag weer met Willem mee naar Groningen. Anders ga ik alleen. De reden van dat extra bezoekje? Hoort u ooit nog wel.
Ondertussen weten veel (ruim meer dan 5.000!) mensen, die iets met nierdonatie te maken hebben, deze site en mijn e-mailadres steeds vaker te vinden. Voorziet dus toch in een duidelijke behoefte. Zal proberen deze week wat handzame informatie voor (potentiële) donoren op de site te zetten.
En Niels en Joyce: kom op. Die nieuwe nier is dan wel een tweedehandsje, zonder garantie, maar wel goedgekeurd door Eurotransplant! Laat hem i.g.n. nog even op toeren komen.
Zondag 16 november 2003
In deze tijd van het jaar vallen we altijd van de ene verjaardag in de andere. Vandaag hadden we zelfs twee verjaardagen: Frank Wienk en Kevin Maathuis (foto). Frank wordt woensdag 1000 weken oud, oftewel 21 jaar! En vierde dat vandaag bij zijn ouders thuis in Hengelo omdat hij in Utrecht studeert. En Kevin was vandaag jarig. Allebei van hieraf proficiat! En door al die taart ben ik vast en zeker boven de 80 kg. gekomen. Zal morgen even maatregelen nemen, want hoewel ik weer met wandelen was begonnen, is daar vandaag natuurlijk niets van terecht gekomen.
Jeanne heeft een mooi rustig dagje gehad. Ze heeft inmiddels een heel informatiepakket voor donoren van de Nierstichting doorgelezen, een dossier en de informatiemap voor patiënten van D4. Tijd genoeg, dus.
Vanavond komt er een mevrouw in het bed naast haar voor de screening als potentiële donor. Ik wens haar veel succes!
Zaterdag 15 november 2003
Terwijl Sinterklaas weer voet aan Nederlandse wal zet, heb ik mijn oudste dochter ziek op de bank liggen. De keelontsteking die ze van de week kreeg, blijkt een virale stomatitis: een ontsteking van de keel, tong, tandvlees en lippen. De hele mond doet dus zeer. Volgens weekendarts Rob Corsten zit ze daar 7-10 dagen mee opgescheept en moet het "hoogtepunt" nog komen. Omdat ze nauweljks iets door haar keel krijgt, moesten we even naar de C1000 om Paracetamol te halen en iets drinkbaars. Een paar fruitontbijtjes dus. Maar ja, dan kom je weer mensen tegen, die een duim opsteken of even vragen hoe het met me gaat. Goed dus, maar nog steeds af en toe een beetje moe. Waarbij ik wel wil aantekenen dat ik me toch steeds beter ga voelen.
Ondertussen mag Niels naar zijn schade-autootje gaan kijken in Enschede want Theo van D4VA heeft versierd dat hij vandaag naar huis mag. Gefeliciteerd Niels, en een bijzonder fijn weekend samen met Joyce! Wel morgen weer terug komen hè!
Vrijdag 14 november 2003
Ik vind het toch wel spannend wat er met Jeanne allemaal gebeurt. Die renogram van vanmorgen lijkt dus heel positief uit te pakken, maar ik heb toch een raar gevoel in mijn buik. Misschien ben ik een beetje bezorgd om die nier. Ik heb dan wel een kindje weggegeven, maar het blijft tóch je kind, nietwaar (van wie is die uitspraak ook alweer)?
Ik wacht maar af.
Donderdag 13 november 2003 20.30 uur
Ik ben net terug van Groningen. Jeanne gaat de goeie kant weer op, want ze zat, gekleed en wel, lekker aan tafel te lezen. De katheter was er uit, dus dat geeft weer de nodige bewegingsvrijheid. Morgen krijgt ze dus die renogram, en wat er daarna gebeurt, weten we niet. Toch weer een weekendje vrij???? Haar buurman Boom gaat morgen naar huis. Toen ik afscheid nam en tegen hem zei dat ik hem nooit weer wilde zien, begon hij smakelijk te lachen.
Daarna ben ik even naar kamer 71 geweest. Met Tonnie Markslag, mijn ex-buurman daar, gaat het goed: hij heeft nogal wat onderzoeken gehad afgelopen week, maar mag in het weekend naar huis. En natuurlijk bij Niels geweest: een beetje pessimistisch was hij wel. Daarom heb ik hem maar voor laten lezen uit de Twentse uitgave van een Suske en Wiske die ik had meegebracht: leek er niet op. Nou ja, en als je (zie foto) dan ook nog hulp krijgt van een niet-Tukker, ach, dan kan je het wel helemaal schudden. Desondanks mocht hij het boekwerkje houden. Kom op Niels, die punctie wees uit dat de nier geen afstotingsverschijnselen vertoont, dus: d'ran of gin vrett'n!
Tot ziens en de groeten aan Joyce.
Donderdag 13 november 2003 10.00 uur
Gisteravond op de verjaardag van mijn schoonmoeder natuurlijk weer veel over de nierdonatie gepraat. Iedereen vindt dat hartstikke goed en zo, terwijl ikzelf dat nog steeds niet echt bijzonder vind. Af en toe neig ik er wel toe het een beetje bijzonder te vinden, maar ik begreep gisteravond ook uit een telefoongesprek met Josefien Kienhuis (getransplanteerde) dat haar zus (donor) eenzelfde gevoel als ik heb. Is dat normaal? Dat donoren veel simpeler tegen een donatie aankijken dan anderen? Ik heb dat ook al gehoord op de donorendag. Dat vind ik dus wel bijzonder: dat meer donoren het afstaan van een nier niks bijzonders vinden. Zou een leuk onderwerp van onderzoek zijn.
Vanmiddag ga ik naar Groningen, even bij Jeanne op bezoek. Die zal nog wel moeten blijven, verwacht ik, want ik heb zoiets van: zolang de oorzaak van al die infecties niet is achterhaald en opgelost, laten we haar lekker liggen in Groningen. Misschien dat die renogram van morgen wat duidelijkheid geeft.
En ik ga natuurlijk ook even naar kamer 71, waar ik vorige week lag en waar Niels -die IT'er- nog steeds ligt. Het gaat even een beetje minder met hem, want hij heeft een nierpunctie gehad. Ik hoop dat ik hem kan opvrolijken met een boekje. Moet 'ie wel even bewijzen of hij inmiddels een echte Tukker i.p.v. een IT'er (Import Tukker) is door een stukje voor te lezen. Zal mij benieuwen... Als hij slaagt, mag hij het boekje houden, hahaha!
Suske en Wiske in 't Twents
AZG: mooi, maar even donker
Ik vind het soms een beetje donker boven het AZG
Dit zie je als je de parkeergarage van het AZG uitrijdt.
Dit zie ik liever: als je vertrekt dus!
Woensdag 12 november 2003
Mam, van harte proficiat!
Vandaag is mijn schoonmoeder jarig: ze wordt 75 jaar! Mam, van harte proficiat en je ziet me nog wel verschijnen! Over schoonmoeders doen de wildste verhalen de ronde en de gemeenste grappen. Helaas herken ik daarin nooit mijn schoonmoeder, want het is een fantastisch mens en ik wens haar echt nog vele gezonde jaren toe.
Gisteren met Leen weer een paar ideetjes over de vormgeving van de site ontwikkeld. Komt allemaal echt goed.
En morgen ga ik met Willem weer mee naar Groningen. Ik ga bij Jeanne natuurlijk op bezoek, even langs Niels (Hey, heb je al weekendverlof aangevraagd?) en even langs de afdeling C3VA, waar ik zelf gelegen heb voor de transplantatie.
Dinsdag 11 november 2003
Op de dag van de narren staken de arts-assistenten. Of het helpt? Ik wens ze succes, hoewel ik zelf tegen staken ben. Ik vind dat middel niet juist, omdat altijd de verkeerde het slachtoffer is. Daarom vond ik het onlangs wel leuk toen een aantal mensen het gebouw van de Tweede Kamer barricadeerde met bielsen. Dan ben je volgens mij goed bezig.
Gisteravond kreeg ik de tip om Luvos te gaan slikken om de vermoeidheid tegen te gaan. Dat spul moet de balans weer herstellen in mijn lichaam. Ik zal eens kijken. Pressuur onder de voeten moet ook helpen.
En Willem is vandaag met mijn moeder op stap naar Groningen. Als het mee zit, dan ga ik morgen of overmorgen.
Maandag 10 november 2003
Ik lees net op de site van Niels Moseley, mijn ex-kamergenoot, dat het met hem een stuk beter gaat. Dat kan natuurlijk ook niet anders: Niels kan alles, zelfs een splint eruit krijgen als niemand anders dat lukt. Goed gedaan, IT-er (Import-Tukker dus)! Voor Niels heb ik veel respect. Er wordt nogal gepraat op kamer 71, maar ik was daar de afgelopen week niet zoveel, dus Niels heeft -denk ik- alles zo'n beetje alleen moeten aanhoren. Want die andere kamergenoot, ex-Tukker Tonnie Markslag, houdt wijselijk zijn mond.
Voor Joyce, de vriendin van Niels, heb ik ook veel respect gekregen: zij knalt bijna elke dag tussen Enschede en Groningen heen en weer (alhoewel, mijn zwager doet dat ook, vanuit Hengelo), werkt ook nog, en houdt een site bij over het wel en wee van Niels (dat doet mijn zwager niet). Kost allemaal heel veel tijd en energie, dat wil je niet weten. Ook dat is een reden dat we hopen dat Niels en Jeanne weer zo snel mogelijk naar huis kunnen!
Zondag 9 november 2003
Ma en Pa Wienk met de kleinste kleinkinderen: Noémie en Kiara! De hele familie Wienk aan het eten
Vandaag was het het feestje van mijn schoonmoeder: ze wordt woensdag 75 jaar, maar Elise en haar zus en broers hadden voor vandaag een etentje gepland voor de hele familie. Mijn schoonmoeder wist van niets, en was dus vrolijk met mijn schoonvader aan het fietsen, toen Robert hun thuis wilde ophalen. Gelukkig wist hij hun te vinden, mee naar huis te tronen en hun mee te nemen naar de feestzaal. Mijn schoonmoeder was volkomen verrast dat wij daar ook waren, en helemaal toen de andere zoonlief met zijn gezin uit Nijmegen arriveerde!
We hebben heerlijk gebowld (nee, ik heb nog even niet meegedaan) en gegeten en vreselijk veel pret gehad.
Zaterdag 8 november 2003

De afgelopen twee dagen heb ik dus aan die nierpompen en infusen gelegen. Dat begint om 06.45 uur, dus moest ik 's morgens al om 6.00 uur opstaan. Als je dan nachtzusters hebt als Wieke en Britt, dan wekken die je met een vrolijk -maar luidkeels- goeiemorgen, zodat plotseling de hele kamer wakker is. En dat terwijl ze beiden wisten dat ik al wakker was .... Verpleegstershumor is dat. Lachuh!
In een speciaal kamertje mag ik dan in zo'n grote relaxstoel zitten, liggen of wat ook maar, als ik er maar niet uitkom (behalve om te plassen). Da's best een opgave als dat tot 14.15 uur duurt. Elk uur wordt er bloed afgenomen en elke twee uur móet ik plassen. In nierpomp 1 zit radio-aktief spul. In nierpomp 2, die om 12.00 uur wordt aangesloten, zit dopamine! Wie weet dat ik een vorm van Parkinson heb (MSA), weet ook dat dat dus het stofje is, dat de hersenen van Parkinsonpatiënten niet meer maken. Jammergenoeg heb ik totaal geen effect ervaren. Een portie Synemet (een soort standaardmiddel voor Parkinsonpatiënten) werkt beter. Maar goed, een beetje visite is best plezierig als je daar zo lang zit: Jeanne natuurlijk, die liep lekker vrij rond. Maar ook de transplantiefunctionaris -Regien Meijer, prachtvrouw- en de chirurg -dr. Hofker, prachtkerel- komen even langs om te horen hoe het gaat. Natuurlijk kreeg ik ook "reguliere visite": mijn moeder en Willem, hier nog bij Jeanne op bezoek.

Donderdagsavonds werd ik aan het infuus gelegd: ik kreeg extra veel eiwitten toegediend om straks te kunnen zien hoe snel die allemaal weer worden afgebroken door mijn nier.
De uitslagen van al die onderzoeken hoor ik over 6 weken tijdens een eindgesprek met dr. Homan van der Heide en Regien Meijer. Tussen Kerst en Oud en Nieuw dus. Ik ga ervan uit dat Jeanne dan geheel gezond is.........
Vrijdag 7 november 2003
Aan de pompen de pompen de infusen
Terwijl ik 2 dagen aan de infusen en nierpompen heb gelegen, wordt bekeken wat er nou eigenlijk bij Jeanne aan de hand is. Vermoed wordt dat er een vernauwing in de urinebuis zit, waardoor een deel van de urine in de nier achterblijft. Dat is niet de bedoeling en ik hoop dat ze Jeanne toch snel van haar klachten afhelpt.
Ik zal morgen even verder vertellen hoe het mij is vergaan, de afgelopen dagen.
Woensdag 5 november 2003
Het is toch wat met die zus van mij, je kunt er geen donder van op aan: zo gaat ze een hele dag met je mee naar Ede (en dat gaat hartstikke goed) en zo ligt ze weer in Groningen (met een flinke koorts). Of zou ze het gewoon gezellig vinden om een keer met zijn tweeën op dezelfde afdeling D4 te liggen?
Ondertussen hebben we Leen (haar zoon) hier gisteravond maar wat te eten gegeven, want er stond alleen maar een pan geschilde aardappels voor hem klaar toen hij thuis kwam.... Vond Leen helemaal niet erg. Hij vond het volgens mij weer reuze gezellig hier. En wat wil je nog meer? Warm eten op schoot terwijl je naar de film De Matrix kijkt? Geintje, we hebben het ook even flink over de site gehad. We hebben een paar leuke ideeën. U ziet het vanzelf.
Goed, ik ga verder met het inpakken van mijn tas en dan kunnen we naar Groningen.
Dus tot zaterdag wordt deze site -denk ik- niet bijgewerkt. Tot dan.
Dinsdag 4 november 2003
Kreeg ik gisteravond toch wéér last van mijn buik: van die kleine, gemene sneetjes rond de navel. Gaat ook vrij snel weer over, maar toch. Misschien is dat toch wel weer een waarschuwing dat ik even wat moet rusten. Want ook gisteren was behoorlijk hektisch.
Ik moest John naar school brengen, omdat hij met een gebroken arm niet mag fietsen van mij. Lijkt het of de halve school weet dat ik zaterdag in de krant stond... Bij de supermarkt hetzelfde verhaal. Bel ik iemand op, is het eerste wat je hoort: "Hey, je stond mooi in de krant." Onvoorstelbaar hoe goed TC Tubantia gelezen wordt. Daarnaast vind ik dat iedereen die de moeite neemt om te reageren op het artikel en/of de site, een mailtje van mij terug moet krijgen.
Ik heb de afgelopen dagen ook heel persoonljke reacties ontvangen. Van iemand bijvoorbeeld die een nier krijgt van een "wilde vriendin". Hij bedoelde daarmee dat het niet zijn partner was. Maar het meest werd ik getroffen door de ontboezeming per e-mail van iemand, die in het geheim de hele procedure als donor aan het doorlopen is om de eventuele ontvanger niet teleur te stellen voor het geval het mis gaat...
Fantastisch vind ik dat en ik hoop echt dat het allemaal goed gaat. Hoe zei Nico Zonneveld het afgelopen zaterdag ook alweer op de Donorendag: "Elke donor heeft in de hemel een schommelstoel verdiend". Nou, wat mij betreft dan deze wel een canapé!
Ik heb er alleen wel slecht op geslapen.
Ik ga maar eerst mijn tas inpakken, want morgenavond gaan we weer naar Groningen voor de nierfunctiemeting. Dus donderdag en vrijdag weer aan de nierpomp.
Maandag 3 november 2003
Dat bezoek aan onze website blijft maar doorgaan, Ik krijg hele leuke reacties, overal vandaan. Het schijnt dat ons artikel ook in de Enschedese editie heeft gestaan, en ik ken daar ook nogal wat mensen, vandaar dus. In welke edities ons artikel overigens heeft gestaan weet ik niet. Ik zal de journalist eens vragen.
De eerste prijs! Lisa met Quincy
Gisteren heeft onze dochter Lisa in elk geval de eerste prijs gewonnen bij een springconcours. Lisa, gefeliciteerd, meid! Je was gewoon de snelste en de beste!
En na de wedstrijd hebben we in Enschede een paar leuke dvd's gekocht, en 'savonds maar meteen een hele leuke gekeken met zijn allen: Ice Age, een prachtige animatiefilm over dieren in de ijstijd.
Zondag 2 november 2003
Foto: Twentsche Courant Tubantia

Zo'n artikel in de krant brengt toch een hoop teweeg. Veel mailtjes, die ik allemaal beantwoord, reakties in ons gastenboek, maar ook herkenning: "Hey, je stond mooi in de krant. Hoe is het?". Dat soort dingen. Ook de rest van ons gezin wordt er mee geconfrontreerd: "Hey Marlyn, was dat je vader, in die krant?", dat soort dingen. En ach, de een vind het erger dan de ander.
Ik heb wel gemerkt dat ik door al die reakties toch wat anders tegen mijn nierdonatie begin aan te kijken. Misschien is het toch wel heel bijzonder, wat ik heb gedaan, maar zo voelt het niet. Dat geeft me een beetje een "unheimisch Gefühl".
Ook aan de nationale nierdonorendag in Ede houd ik een dubbel gevoel over. Het is leuk om de diverse verhalen van anderen te horen, het is leuk om mensen te ontmoeten, die ik anders alleen via de e-mail heb leren kennen, maar aan de andere kant hoeft het voor mij allemaal niet zo. Zo'n spontaan verhaal van Vera Berendsen, waarbij alles rond de donatie goed ging wat er maar goed kon gaan, vond ik prachtig, alleen jammer dat haar man ondanks de nieuwe nier toch nog maar 2 uur per dag kan werken. En zo'n man, die op dezelfde datum als ik een nier had afgestaan, en inmiddels alles al weer kon (tot volleyballen en strakke spijkerbroeken dragen aan toe), bleek na de bijeenkomst plotseling zo down, dat ik niet goed wist wat ik ermee moest.
Zelf denk ik dat zo'n dag er vooral zou moeten zijn voor een stuk contact tussen nierdonoren onderling. En daar zou dus de meeste ruimte voor moeten zijn in zo'n programma. Met de organisator heb ik inmiddels contact.
Zaterdag 1 november 2003
In de krant, luid en duidelijk
Dat is toch wel even schrikken: bijna een halve pagina beslaat het artikeltje in de krant van vandaag. En nog wel op het voorblad van het regio-katern. Pfffff.
Het is vandaag dan wel de nationale nierdonorendag, maar dit verhaal van ons hangt nu wel aan een heel grote klok. Afgelopen woensdag schreef ik hier in mijn dagboek dat ook Twentenaren ijdel genoeg zijn om te kijken of ze op internet of in de krant staan, maar zo? "Dat ha'k nie dach."
Gelukkig ben ik er vandaag niet. Samen met Jeanne ga ik mooi naar de nationale nierdonorendag in Ede. En anders was ik te vinden geweest op de stand van het KJB op de Startersdag van de Kamer van Koophandel in Enschede.
Via het gastenboek kunt u natuurlijk even laten weten wat u van het artikel in TC Tubantia vindt.
Prettig weekend, we zijn er even niet.
Vrijdag 31 oktober 2003
Dus vandaag opnieuw naar de supermarkt, want we waren natuurlijk nog lang niet klaar. En natuurlijk de PowerPoint-presentatie van het KJB afgemaakt, want daar had ik gisteren even geen tijd meer voor.
Vanavond heb ik het helemaal bescheurd van het lachen. Ik ben met zakenrelaties uit eten geweest. U moet zich voorstellen: drie Nederlanders met een Japanner die bijna geen engels kan in een Australisch restaurant... Man, man, dat wil je niet weten. Het betere handen- en voetenwerk dus. Mercatel, je wordt bedankt!
Donderdag 30 oktober 2003
Word ik gebeld terwijl we in een supermarkt lopen: John is per ambulance naar het ziekenhuis gebracht en heeft waarschijnlijk een arm gebroken. Hij was zijn krantenwijk aan het doen en is toen gevallen met zijn fiets. Dus wij eerst die supermarkt uit zien te komen, gauw naar het ziekenhuis en: ja hoor, arm gebroken. Kortom, we hadden de avond mooi kapot, om het maar eens zo te zeggen. Of we de volgende dag maar even terug willen komen voor controle.
Gelukkig viel het allemaal nog mee, maar geschrokken waren we wel.
Woensdag 29 oktober 2003
50 dagen na de transplantatie. Zo lang is het alweer geleden.
Vanavond ben ik met Elise voor het eerst weer wezen zwemmen. En dan blijkt maar weer dat mijn conditie echt helemaal niks meer is. Ik heb tien baantjes gezwommen, dat is dus 250 meter, en toen had ik het wel gezien. Elise had er toen al twaalf gedaan en is nog even doorgegaan... Ik ben toen maar even in het bubbelbad gaan zitten, en heb daarna mijn spieren laten masseren door zo'n lekkere dikke straal water. Lekker.
Met Ton Heerze vandaag wat zakelijke ideetjes doorgesproken. Moet nog wat verder uitgewerkt worden, maar dat wordt misschien wel wat.
En soms hoor ik van mensen dat ze voorzichtig worden met wat ze tegen mij zeggen want "Het staat zo op internet". Nou, zo erg is het toch niet, Maaike? En is het ook niet zo dat veel van die Twentenaren lijden aan een soort valse bescheidenheid en dat ze altijd "Joa, joa" bedoelen als ze "Neu, neu" zeggen? Want net zoveel mensen die ik spreek, kijken meteen thuis even op deze site of ze er toevallig opstaan...
Net zoals ik elke morgen meteen in de krant kijk of we er al in staan...
Gek hè?
Dinsdag 28 oktober 2003
Vandaag voel ik me weer aardig goed. De buikpijn wordt minder, maar is nog niet weg.
Gisteren is dus de journalist van TC Tubantia op bezoek geweest, voorafgegaan door fotograaf Carlo ter Ellen. Laatstgenoemde moest volgens hem "een foto maken waaruit de innige band bleek tussen broer en zus"......... We hebben er maar hartelijk om gelachen. Of dat uiteindeljk ook uit de foto blijkt, weet ik niet. Hij zou hem gisteren al mailen, maar ik heb nog niets gezien. Carlo, dit is mijn e-mailadres..
Het interview was heel leuk. Ik dacht dat ik heel aardig van mijn woorden af kon komen, maar Jeanne blijkt ook een flinke prater. Als die één keer is begonnen, nou.... Het was in elk geval een heel gezellige boel, met koffie en thee, koekjes (lekker hoor, Jeanne) en telefoontjes van Jan Arie Bijl (hoofd communicatie gemeente Hengelo) tussendoor. Of Frank Timmers (de journalist) daar nog een artikel van kan maken, weet ik niet. Ben benieuwd. Alles wat we echter kwijt wilden (Wet op de orgaandonatie, de nationale nierdonorendag, de week van de chronisch zieke, etc.) is aan de orde geweest. We wachten het artikel maar even af. Deze week in de krant dus!
Als je trouwens hoort hoe die journalist aan onze site is gekomen? Via www.roershoek-slangenbeek.nl! Daar stond iets op over mij.
Maandag 27 oktober 2003
....... zo moe dat we gisteren een rustdag hebben ingelast. Gewoon even alleen maar dingen doen waar je zin in hebt. Dus ben ik beginnen te lezen in één van mijn verjaardagskadootjes: Liegangsten van Youp van 't Hek. Ik heb me vreselijk bescheurd.
De vele kaarten en een paar kadootjes die ik voor mijn verjaardag kreeg
Verder ben ik nog even naar mijn moeder geweest, en hoorde daar dat een tante van mij in het ziekenhuis was opgenomen en in coma lag..... Ik had het er pas nog over dat ik niet wilde dat we elke keer naar het westen moeten rijden als er iemand is overleden. Laat het niet zo zijn.
En verder hebben we onze eerste dvd-film gehuurd. Ik vond hem niet zo denderend, maar de rest hier vond hem prachtig. OK dan.
En ik wil nog even Elise bedanken voor al het werk van de afgelopen dagen.
Doet ze graag, weet ik wel, maar ze doet het toch maar.
Bedankt meid!
Your the one that I love!
Zondag 26 oktober 2003
Het was gisteren best een druk dagje. Nadat Elise en ik eerst de nodige boodschappen hadden gedaan, zijn we op goed geluk naar Ophof gegaan. Dat is mijn opticiën. Ik was die superoude bril zo zat (kon maar kleine stukjes lezen, krant lezen was een ramp), dat we de vorige kapotte bril mee hebben genomen om te vragen of ze die niet toch nog konden maken. Maar dat was allemaal niet meer nodig, want mijn nieuwe bril was klaar! Echt, wat een verschil en wat een opluchting. Ted en Marjon: ontzettend bedankt. Terwijl ik bij Ophof trouwens zat te wachten (zonder bril, met een kopje koffie), kwamen er twee dames bij mij aan tafel zitten. Bleek toch dat één van hun een kennis van ons was: Ankie Timmer! Ik had haar totaal niet herkend. Het was net die reklame van Hans, maar dan Anders ...........
's Middags dus even naar Jeanne en Willem geweest met een bosje bloemen voor hun trouwdag. Bleek Jeanne gisteren toch niet helemaal lekker te zijn geweest: last van de maag. Dat komt waarschijnlijk van de tabletten. Ze begint nu 'smorgens met een tablet, ontbijt dan na een half uurtje, en neemt dan pas de overige tabletten in. Hopelijk ontziet dat de maag een beetje.
Tsja, en daarna kwam thuis al de eerste visite: Jeroen en Iris met Noémie en Kiara uit Nijmegen. Verder Bennie en Marjon (met Britt en Kevin) en mijn schoonouders. Heel gezellig.
En 'savonds natuurlijk de vrienden en kennissen inclusief, jawel, Ankie Timmer (die van bij Ophof, nu duidelijk aanwezig). Dom, dom, dom: vergeten José en Evert uit te nodigen. Komt nog goed!
Echt heel erg gezellig allemaal, maar wat was ik moe na de tijd........
Zaterdag 25 oktober 2003
Jeanne en Willem: van harte proficiat met jullie 29e trouwdag! Dat er nog maar vele samen mogen volgen.
Vrijdag 24 oktober 2003
Terwijl het buiten sneeuwt (!) ...............
24 oktober 2003: Abraham in de sneeuw! Dit geloof je toch niet?
.....kijk ik met plezier op mijn verjaardag terug. Ik heb ontzettend veel kaarten gekregen, en dat heeft natuurlijk ook te maken met de aankondiging van mijn verjaardag in de Wienkelier, het lijfblad van de familie Wienk. Iedereen heel erg bedankt!
Wat ik wel opmerkelijk vond, was dat ik om een uur of vijf toch weer wat pijn kreeg links in de buikstreek. Een vermoeiende dag was het toch niet echt. Dat ging later ook wel weer over, maar toch raar, vind ik.
En wat heb ik zalig gegeten. Ik had voor mijn verjaardag aan mijn moeder een pan nasi van haring in tomatensaus gevraagd. Ja echt, mijn moeder kan overal nasi van maken, met gehakt, met vlees, met kip, met corned beef, enz., maar ik vind dit de lekkerste. Mam, hartstikke bedankt -ook voor je enorme kado- en het is bijna op (die nasi dan, hè?).
En morgen doen we mijn verjaardag nog eens dunnetjes over met vrienden en kennissen en mensen die wat verder weg wonen. Wees welkom!
Donderdag 23 oktober 2003
Nou, ik zal het weten ook: vandaag ben ik 50 jaar geworden! Op de dag dat er een Kamerdebat wordt gehouden over Mabel Wisse Smit is ook de aandacht een beetje op mij gericht. Gisteravond heeft de familie al onze voortuin voorzien van twee Abrahams, slingers opgehangen buiten en aan elke lantaarnpaal in de straat hangt een foto van mij (met dank aan Lisa en John, en vooral Marlyn die die posters heeft gemaakt en gekopieerd). Hier alvast de eerste foto's van al die inspanningen.
50. En dan? Hoedje op en ballonnetje in de hand! Twee Abrahams in de voortuin van de familie Wissink Rudi 50 joar. Altied met 'n computer in de weer, virussen eroet haal'n keer op keer. Hardlopen en squash as de beste, maar met 't etten altied de leste. www.nierdonor.nl staat er op het bordje dat Abraham in de hand houdt Nu heb ik echt Abraham gezien! Abraham maakt een rondje voor ons huis
Het tot nu toe mooiste compliment kreeg ik echter al eerder deze week via een kaartje van Oom Dick. Daar stond op "Ik ben écht 50. Ik lijk alleen 29." Gaaf toch?
En dit kreeg ik dus van Elise en de kinderen (plus nog hardloopkleding, een potje mosterd, een verrekijker, een prachtig glas en een knuffelbeer (om -als herinnering aan Elise- mee te nemen naar het AZG begin volgende maand):
Mijn kadootje: een DVD-speler die ook nog mp3 en jpg kan afspelen
Hartelijk dank allemaal!
Woensdag 22 oktober 2003
Jeanne is weer onderweg naar huis. Het kan snel gaan in Groningen.
Ondertussen loopt iedereen hier in huis een beetje geheimzinig te doen. Ik doe maar net of ik niks in de gaten heb. Ik wist ook niet zo goed wat ik wilde hebben voor mijn verjaardag, behalve dan een dvd-speler. En die zal er vast wel komen. Verder laat ik me gewoon lekker verrassen.
En verder werd ik gisteren gebeld door een journalist van TC Tubantia. Hij had onze site gezien en wilde vandaag langskomen met een fotograaf voor een interview en een foto dus. Na telefonisch overleg met Jeanne vindt dat a.s. maandag plaats. Komen we dus met site en al in de krant!
Dinsdag 21 oktober 2003
Ik heb van Jeanne begrepen dat bij haar weer hetzelfde beestje is gevonden als de vorige keer in Almelo. Het lieve diertje luistert naar de naam "Klebsiella" en ziet er zo uit:
Jeannes vriendje: Klebsiella
In Groningen wil men nu wel de oorzaak van het optreden van dit onaardige gezelschapsbeestje weten, dus staat er van alles en nog wat "op kweek". De resultaten zullen we eerst moeten afwachten voordat Jeanne weer naar huis mag.
Ondertussen heb ik op internet even gezocht wat ze ertegen kan doen.
Canberries
"De dubbele werking van cranberries. De cranberry of veenbes is een natuurlijk middel met een bewezen heilzame werking bij urinewegproblemen. De cranberry staat algemeen bekend als een frisfruitige vrucht met een kenmerkende lichtzure smaak en wordt over het algemeen toegepast in de internationale keuken. Organische zuren die aanwezig zijn in het cranberrysap worden in het lichaam omgezet in hippuurzuur. De zuurgraad van de urine wordt hierdoor gunstig beïnvloed waardoor bacteriegroei wordt tegengegaan en de kans op urineweginfecties vermindert."
Cranberries eten dus, maar hoe kom je eraan? Doe je best, Jeanne!
Maandag 20 oktober 2003
Vandaag Monique Wolthuis aan de telefoon gehad. Ik kreeg van haar al een kaartje i.v.m. mijn komende verjaardag en ze schreef dat ze ergens iets had opgevangen over een niertransplantatie. We hebben even lekker bijgekletst en kwamen al snel tot de conclusie dat we maar weer eens een keer bij elkaar moesten komen, samen met Margriet Vossebeld.
Door dat gesprek merkte ik wel weer hoe bijzonder mensen het vinden dat je een nier afstaat aan een familielid. Ik zie dat totaal niet als bijzonder, maar meer als iets heel natuurlijks. Misschien heb ik destijds wel te impulsief of spontaan gezegd dat Jeanne wel een nier van mij kon krijgen als dat mogelijk was. Of was ik gewoon zo naief. Maar ik zie het in elk geval niet als een heldendaad. Maar ik snap natuurlijk wel dat Jeanne er ontzettend mee geholpen is en dat zij (en Willem en Leen) daar ontzettend blij mee zijn.
Nou, missie geslaagd toch?
Zondag 19 oktober 2003
Een strakke spijkerbroek is nog niet aan mij besteed. Ik heb het vandaag wel weer geprobeerd, maar na het bezoek aan mijn moeder heb ik die spijkerbroek alweer gauw uitgetrokken. Hij drukt precies op de wond en dat is toch nog te pijnlijk. Jammer, maar waar. Ik loop dus weer in de broeken van Elise.
Mijn moeder ging na ons bezoek met Willem en Leen naar Groningen. Elise en ik zijn nog daarna nog even bij mijn schoonouders langs geweest. Heerlijk was dat: lekker even gefietst.
's Avonds met John nog even alle fietsen nagekeken of alle lichten het wel deden. We gaan duidelijk de herfst in en dan vinden we goed licht op de fiets toch wel belangrijk.
Zaterdag 18 oktober 2003
Gisteren ben ik met Willem naar Groningen geweest. Jeanne ligt weer op D4VA, nu op kamer 66. Dat ze koorts had, was wel duidelijk: ze had het bloedheet. Ruim 39°C bleek later. Jeanne wist nog niet wat er aan de hand was. Ze had alleen een ontstekinkje aan haar oog, maar dat heeft ze elk jaar wel een keer. In het AZG wilde men uitsluiten dat er sprake was van een virus-infectie aan haar oog, dus moesten we naar de poli.
Ondertussen kwam zuster Anita melden dat er een infectie aan de urinewegen was gekonstateerd, en dus werd er een infuus aangebracht met daarin antibiotica.
Jeanne en Willem op de poli Oogheelkunde van het AZG
En zo sta je dan in een keer op de poli oogheelkunde van het AZG. Ach, zo kom je nog eens ergens. Jeanne in een rolstoel, en met een dekbed om de benen tegen de kou. De oogarts (die geen verstand van infusen had, en al helemaal niet als die beginnen te piepen) konstateerde geen virale infectie en adviseerde door te gaan met het zalfje.
Toen Jeanne daarna weer het bed in ging en het avondeten werd gebracht, bleek dat ze haar medicijnen was vergeten in te nemen. Nou ja, niet zo raar als je dit soort dingen allemaal meemaakt en hoge koorts hebt. Ik hoop dat het snel beter met haar gaat want ik heb haar wel gezegd dat ik wil dat ze er donderdag bij is als ik 50 word. Kom op Jeanne!
Vrijdag 17 oktober 2003
Vanmorgen even bij de opticien geweest: mijn nood-bril zat een beetje raar en dat hebben ze bij Ophof weer prima opgelost. De glazen voor mijn nieuwe bril waren al binnen en vandaag beginnen ze met inslijpen. Dat schijnt een heel precies karweitje te zijn, want het montuur valt ín de glazen in plaats van er omheen. Morgen misschien klaar. Ben benieuwd.
Omdat ik toch in de stad was meteen even gekeken naar een dvd-speler. Die wil ik hebben voor mijn 50e verjaardag, a.s. donderdag. Maar dan moet ik wel weten welke ik wil hebben. Wel een mooie gezien, maar moet me er nog even verder in verdiepen.
Nu eerst even naar Groningen.
Donderdag 16 oktober 2003
Ook Paul Droog, mijn fysiotherapeut, denkt dat het beter is voorlopig even rustig aan te doen. Een week of drie dus. Dat betekent dat ik daags voor mijn opname in Groningen nog even bij hem moet komen. Hopelijk gaat het dan een stuk beter!
In elk geval heb ik wel het idee dat het allemaal wat rustiger wordt in mijn buik met die steken. Zouden die doktoren en fysiotherapeut dan toch gelijk hebben?
Woensdag 15 oktober 2003
Vanmorgen weer naar de huisarts geweest: er is niets gevonden in de urine, dus dat is allemaal goed. Opnieuw onderzocht (door een paar koude handen) en alles voelt een stuk beter/soepeler aan dan maandag. Dat was ook mijn indruk. Dus spreken we af dat ik me weer meld als het toch niet goed blijkt te gaan. Dan word ik doorverwezen naar een chirurg en wordt er een echo gemaakt. Mijn huisarts geeft heel eerlijk toe dat ze al wel met één nierdonor ervaring heeft: ik. Maakt mij niet uit. Mijn ervaringen met haar zijn prima.
Helaas krijg ik sinds het middaguur weer een paar van die rare pijnsteken: alsof iemand heel snel met zo'n afbreekmesje mijn buik openript..... Niet echt fijn dus. Ik twijfel of ik de huisarts weer moet bellen. Ik ga maar eerst naar bed. Misschien helpt dat.

Dinsdag 14 oktober 2003
Mijn huisarts heeft me gisteren onderzocht en niets gevonden. Ook de urine was "schoon" en koorts heb ik niet. Vandaag moet ik even bellen om te horen of de urinekweek nog iets heeft opgeleverd. En woensdag weer langskomen voor controle. Eventueel wil ze dan een echo laten maken om te zien wat er aan de hand is. Vooralsnog is het advies: rustig aan doen.
En dus had ik gisteravond een bedrijfsbezoek met het (KJB) bij Hartman in Enschede (ja, die van die tuinstoelen) met rondleiding. Dus toch nog weer een beetje gewandeld, maar niet vermoeiend. Wel gezellig, en iedereen weer even gesproken. Rond half elf kwam toch de pijn weer wat opzetten, dus toen naar huis gegaan.
En vandaag is Bennie Maathuis, mijn zwager in Rossum, jarig. Bennie: van harte proficiat en nog vele jaren. Als het kan, kom ik even op bezoek met Pa en Ma Wienk. Zet de taart dus maar vast warm. En ja: volgende week is het mijn beurt...... Maar ik doe niks.
Maandag 13 oktober 2003
Wienk's Fopshop 80 jaar
Wienk's Fopshop 80 jaar!
Vandaag is het 80 jaar geleden dat Opa Wienk een winkeltje begon in Hengelo.
De winkel heet tegenwoordig Wienk's Fopshop en wordt gerund door mijn zwager en schoonzus, en Elise werkt er natuurlijk.
Ook mijn schoonouders zijn vandaag vast verschrikkelijk trots op dit jubileum.
Robert en Anneke: van harte gefeliciteerd!
Gisteravond was niet geweldig: steken in de buik, een wat gevoelige wond en het gevoel alsof ik een beetje ziek aan het worden was. Nou kan een nierdonor net zo goed griep krijgen als ieder ander, dus bijzonder is dat niet. Maar die steken en zo bevallen me niet. Ik heb een mailtje gestuurd hierover naar Groningen, en zojuist belde Regien Meijer op omdat dr. Hofker op vakantie was (wat reageren ze toch altijd snel daar in het AZG, prima!). Zij vermoedt dat er sprake is van een dipje in mijn herstel omdat ik toch redelijk aktief ben. Kortom: even weer rustig aan doen. Verder vond zij dat herstel toch wel wat langer vergt dan 5 à 6 weken. Zij dacht eerder aan een maand of drie. Misschien ben ik wat ongeduldig? Wel heb ik vanmiddag een afspraak met dr. Braam, mijn huisarts, die dit niet telefonisch wilde afdoen. We wachten dus even af wat zij zegt.
Zondag 12 oktober 2003
Dat gefiets (ja, ik was op de fiets naar de stad en Jeanne geweest) van gisteren was blijkbaar toch weer wat teveel van het goede. In elk geval heb ik er weer slecht op geslapen. Ik hoop dat het Jeanne beter af gaat vandaag, want die wilde ook weer voor het eerst op de fiets stappen.
Ik kwam er ook achter dat Herman Nijland vandaag 54 jaar is geworden. Herman, gefeliciteerd, ook nog voor je moeder!
En Elise en ik zijn even (nou ja, af en toe een beetje pijn, waarna ik maar weer een beetje rustiger ging lopen) naar manege Pentrop geweest omdat Lisa moest oefenen voor een springwedstrijd. Ging allemaal beregoed, dus.
Lisa met Quincy
Zaterdag 11 oktober 2003
Kon ik dus vanmorgen al direct naar de stad omdat mijn bril doormidden brak bij het schoonmaken. Velen van u weten dat ik absoluut niet zonder bril kan. Dat ding heb ik namelijk alleen voor mijn rechteroog, dat niet zo best is, maar altijd nog beter dan mijn linkeroog, dat "lui" is. Bij mijn vaste opticien Ophof dus een nieuwe bril uitgezocht, waarin dus ook weer nieuwe glazen moesten. Was dus niet goedkoop. Maar dan heb je ook wat. En als je van zo'n ding afhankelijk bent, wil je ook iets goeds, toch?
Aansluitend bij Jeanne langs geweest. Die heeft dus weer wat nieuws: een vinnetje aan haar oog en een slijmbeursontsteking aan haar been. Daarvoor heeft ze antibiotica gekregen, maar omdat de apotheek geen uitsluitsel kon geven dat die antibiotica haar Neoral niet tegenwerken, wacht ze maar even met innemen totdat "Groningen" zegt dat het OK is.
Naar Groningen hoeft ze nu inderdaad nog maar één keer per week. Dat was afgelopen week al ingegaan dus dat was voor mij nieuws. Ga zo door Jeanne!
Vrijdag 10 oktober 2003
Die drukke dag van gisteren heb ik dus vannacht moeten bezuren: om een uur of drie werd ik wakker, waarna ik dus niet meer in slaap kon komen. Uiteindelijk er maar uit gegaan en beneden tv gekeken. Zag ik mooi nog even een herhaling van het journaal, want dat had ik natuurlijk volledig gemist gisteren.
En onze hulp blijkt inderdaad een oud-klasgenoot van Elise te zijn. Ze hebben indertijd op de Detailhandelschool in Enschede gezeten. Omdat die school eigenlijk voor zo'n 95% uit jongens bestond, trokken alle meisjes dus bijna altijd met elkaar op en kenden elkaar dus allemaal.
Toevallig zei Elise van de week al dat ze dacht Wilma te kennen van school. Klopt dus helemaal.
Donderdag 9 oktober 2003
Een drukke dag: eerst 's morgens met Elise een bespreking op de school van John, 's middags met Ton Heerze een bespreking met de gemeente Hengelo over hun promotie- en acquisitiebeleid, aansluitend de opening van Art Twente en Sieraad in het ExpoCenter door commissaris der Koningin Jansen. Vervolgens naar huis, even eten, Marjon Hoen hier op bezoek gehad en lekker even bijgepraat, en daarna nog naar de buurman, die vandaag 45 jaar is geworden. Proficiat nog, Ulbe! En hopelijk val je onderweg niet in slaap bij dat nostalgische cd'tje.
Wel leuk hoor, zo'n dag, maar vreselijk vermoeiend. Wel veel mensen weer even gesproken en gezien. En op een bijzonder prettige manier natuurlijk mijn verplichte wandelingetjes gemaakt.
Woensdag 8 oktober 2003
De berichten over Jeanne worden steeds mooier: is ze gisteren dus weer naar Groningen geweest, mag ze alweer een tabletje Neoral minder nemen! Ze gaat echt als een speer. Daarnaast zal vrijdag worden bekeken of de frekwentie van de controles naar eens per week kan. Kijk, dat schiet op. En als dan die controles ook nog eens om de week in Groningen en Almelo kunnen, dan begint het er écht op te lijken.
Vanmiddag ben ik bij Paul Droog geweest, de fysiotherapeut. Die heeft me dus lekker 10 minuten laten fietsen: bergje op, bergje af. Ging lekker, maar ik kreeg het toch wel erg warm na een paar minuten. Hoorde er blijkbaar bij. Ik kreeg van hem het advies om elke dag 2 keer 35 minuten te wandelen en dat om de dag met 5 minuten te verlengen. Daarnaast om de dag een uur fietsen. Achteraf bekeken is dat wel ruim twee uur per dag, Paultje! Da's veel hoor! Ik zie wel.
Dinsdag 7 oktober 2003
Vier weken is het nu geleden dat de transplantatie plaatsvond. Inmiddels kan ik weer autorijden, slaap ik bijna niet meer overdag, is mijn concentratie weer bijna helemaal op peil en begin ik morgen onder begeleiding te sporten.
Ik mag zowaar niet klagen, want gisteren kreeg ik een berichtje van een "collega-donor", die op 28 april een nier heeft afgestaan aan haar moeder, dat zij nog steeds klachten heeft. Ze is nog steeds misselijk, heeft al diverse onderzoeken gehad en ze zijn er nu achter dat zij tijdens de operatie een bacterie heeft opgelopen die zit in de maagwand, maag en darmen. Ze heeft daar al diverse antibioticakuren voor gehad maar dat helpt niet. Ze moet a.s. woensdag weer naar het AMC en dan hoort ze wel weer verder wat er aan gedaan kan worden. Maar de nier werkt goed en daar was het om te doen.
Maar die poespas bij haar als donor, dat was toch niet de bedoeling? Anita, sterkte hoor! Kijk maar eens op haar site: Geven bij leven.
Maandag 6 oktober 2003
Vandaag zou mijn moeder even naar het ziekenhuis om te worden behandeld aan staar. Dat was dus een misverstand. Ze kreeg alleen een lens aangemeten en zou nog een oproep krijgen voor de behandeling. Mam, nog even geduld dus!
Ik ben alweer aangekomen. Als dat zo doorgaat, dan ben ik binnen de kortste keren overvierkant, en dat was toch niet de bedoeling. En dan te bedenken dat we deze week weer twee verjaardagen hebben. Om vandaag te beginnen: mijn schoonzus wordt 44 jaar. Marjon gefeliciteerd. En later deze week is de buurman jarig.
En: we hebben vandaag voor het eerst hulp gehad van het Thuiszorgbureau! Het heeft even wat tijd gekost (mwah, drie weken), maar dan heb je ook wat: Wilma, welkom.
Zondag 5 oktober 2003
Vandaag ben ik een kilo (!) aangekomen. Wellicht komt dat van die overheerlijke slagroomtaart, die mevrouw/oma Besselink hier gisteren heeft laten bezorgen. Ik heb er tenminste behoorlijk in gehapt.
Verder heb ik even weer in mijn auto gereden. En dat ging me uitstekend af. Van de autogordels had ik in elk geval geen last en tijdens het rijden voelde ik nergens pijn. Of die autogordels ook geen pijn doen als ze echt aangetrokken worden, weet ik niet.
En vandaag heb ik natuurlijk even gefietst. Dat gaat me toch nog wat slechter af. Tijdens het fietsen voel ik een soort snijdend pijntje links. Dus verder kalm aan gedaan en voorlopig maar even niet meer fietsen, aldus Elise.
Vanmiddag waren Elise en ik even naar Lenie en Peter gewandeld en hebben daar o.m. even teruggekeken op Lenies vijftigste verjaardag. Ik heb daar weer zo hard zitten lachen dat ik mijn buik weer vast moest houden van de pijn. En ach, die pijn ben je zo weer vergeten.
Zaterdag 4 oktober 2003
4 oktober, Dierendag. Maar ook de 25e dag na de transplantatie. Juist als je denkt een jubileumpje te kunnen vieren ligt Jeanne weer in het ziekenhuis. Gelukkig een beetje in de buurt, maar toch. Die meid houdt je wel bezig hoor. Ik hoop dat ze er gauw weer uit is, want ik vind het maar niks. En dat feestje gaat gewoon door, hoor, want ik denk dat die taart van mevrouw Besselink ook gewoon wordt bezorgd.
Het is ook de dag, dat ik weer voor het eerst een gewone spijkerbroek aan heb. Jeetje, wat zit dat strak, zeg. Ik was toch zo'n 3-4 kilo afgevallen sinds de transplantatie, maar begin me nu af te vragen waar ik die nu kwijtgeraakt ben. Mijn buik is nog wel wat opgezet, de wond "brandt" nog wel een beetje, maar die spijkerbroek gaat nog net. Ik weet niet of ik dat wel de hele dag volhoud. Maar ja, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. En ik was nog meer van plan. Om even te fietsen bijvoorbeeld (kom ik over die stang heen met mijn been?) en even auto te rijden. Gewoon, om even te kijken of dat allemaal weer een beetje gaat. Misschien wel, maar dan zonder die spijkerbroek. Nou ja zonder, wél met een joggingbroek aan natuurlijk, of een stretch-spijkerbroek van Elise.......
Eerst vanmiddag maar eens bij Jeanne op bezoek met Willem.
Vrijdag 3 oktober 2003
Jeanne en Willem zijn vandaag weer naar Groningen. Sinds woensdag hoeft Jeanne al weer een tabletje minder te slikken, dus we hopen maar dat er vandaag nóg meer goed nieuws valt te melden. Overigens is het niet zo dat Jeanne een jaar lang twee keer per week naar Groningen moet voor controle. Dat schijnt voor de eerste zes weken te gelden, maar is natuurlijk ook afhankelijk van hoe het met Jeanne gaat. Ik zal me nog even precies laten uitleggen hoe dat zit, en dan hoort u dat natuurlijk ook.
Onze www.nierdonor.nl doet het erg goed. Dit weekend zullen we wel over de 3.000 bezoekers komen en ik vind dat toch wel een flinke mijlpaal. Eerlijk gezegd had ik dat niet verwacht. Maar ook nu, na zo'n goeie drie weken na de transplantatie, wordt de site nog steeds goed bezocht.
In dat kader zal ik u ook nog even laten weten wat die sympathieke dr. Hofker aan mij schreef over onze site: Dokter Hofker, we voelen ons zeer vereerd. Dank u wel.
Donderdag 2 oktober 2003
Gisteren heb ik net even teveel gedaan. Ik moest even naar het gezondheidscentrum en langs de fysiotherapeut. Geen probleem om daarheen te wandelen. Ik dacht nog een lekkere haring te halen bij de visboer, die lekker op te eten op een bankje en dan terug te wandelen. Stond die visboer er niet. Bij Albert Heijn hadden ze geen belegde broodjes, dus heb ik een Mars gekocht en ben teruggewandeld. Lenie Wolff -woont op de route naar huis- was ook niet huis, dus maar gewoon doorgelopen. Kortom: toen ik thuis kwam was ik helemaal kapot. Ga ik voorlopig dus niet weer doen. Ik voelde me daarna niet echt goed, en dat gevoel is verder de hele dag gebleven.
Maar er waren natuurlijk ook leuke dingen: mevrouw Besselink, de schoonmoeder van Jeanne, belde gisteren op om me te bedanken voor wat ik had gedaan voor haar schoondochter. Ze wilde me graag een bos bloemen sturen, of een taart. Ik heb voor het laatste gekozen, dan kan de hele familie hier ervan meeëten. De taart wordt dit weekend bezorgd. Lekker, en alvast bedankt mevrouw Besselink!
En: ik kreeg een mailtje van mijn chirurg, dr. Hofker: "Goed te horen dat alles langzaam weer aan het herstellen is. Wat betreft de fysiotherapeut heb ik maar een simpele bewegingsbeperking: geen contactsport tot 6 weken na de operatie. Voetbal/basketbal e.d. vind ik sporten met full contact. Trainen e.d. is geen probleem zo lang maar rekening gehouden wordt met signalen van overbelasting. Dus bij pijn stoppen of rustiger aan doen."
Wat hij verder nog schreef, vertel ik morgen.
Woensdag 1 oktober 2003
Geleidelijk aan begin ik toch weer een beetje te werken. Dat valt niet altijd mee. Ik merk aan alles dat ik er niet altijd "met mijn kop bij ben", om het maar eens duidelijk te zeggen. Ik maak veel typefouten (terwijl ik daarin altijd heel precies ben, omdat ik weet dat mijn coördinatie nogal te wensen overlaat i.v.m. die Parkinson/MSA) en vergeet bijvoorbeeld veel. Gisteravond werd dat weer eens pijnlijk duidelijk. Ik ben secretaris van de Ondernemersvereniging Roershoek-Slangenbeek en speel daarvan ook regelmatig voorzitter. Tijdens een bedrijfsbezoek gisteren moest ik helaas in mijn dankwoord bekennen dat ik de wijn en de bloemen was vergeten. Nou werd me dat niet kwalijk genomen, omdat iedereen wist wat er de afgelopen weken was gebeurd, maar toch knaagt het. Met de penningmeester heb ik meteen afgesproken dat hij dat dan maar even moet regelen. Komt dus wel in orde, maar ik blijf dat soort dingen heel vervelend vinden.
Inmiddels is ook via mijn huisarts, Caroline Braam, geregeld dat ik onder begeleiding van Paul Droog, mijn fysiotherapeut, weer een beetje aan mijn conditie kan gaan werken. Dr. Hofker (de chirurg) heb ik inmiddels per email gevraagd of er op dat gebied nog beperkingen voor mij zijn, zodat we weten waar we ons aan te houden hebben. En dan kunnen we volgende week een schema opstellen. Wel een lekker gevoel: er zit vooruitgang in!
Maandag 29 september 2003
Het weekend verliep verdeeld gunstig. Zaterdag hebben we de rolstoel weer teruggebracht naar de Thuiszorg, omdat ik hem toch niet meer gebruikte. Ik loop mijn rondjes hier in de buurt geheel "los" en dat gaat best goed; nog niet zo snel, maar dat komt nog wel. Verder ben ik daarna met Elise nog even de stad in geweest, na eerst even de auto bij pa en ma Wienk te hebben geparkeerd. Dat naar de stad gaan hebben we in etappes gedaan. Mareille Ulrich riep ons vanuit Brink 5 even binnen voor een kop capuccino, en dat was een mooi rustpunt. Daarna terug via de tapijtzaak van Brok, waar we ook weer koffie kregen aangeboden van Fons Bertelink. Fons was afgelopen week 40 jaar in dienst bij Brok Interieur! Eigenlijk moet ik hem ook al net zo lang kennen, want ik ken Jeroen al meer dan 40 jaar. Je kunt merken dat ook Fons een jaartje ouder wordt, want hij zei niet eens dat hij het leuk vond dat ik gebak voor hem had meegebracht. En deze keer was dat juist echt zo!
In de loop van die zaterdag kreeg ik wel weer last van mijn buik en mijn zij. Het is net of het litteken van de wond een beetje brandt, en in de zij voel ik af en toe steken. Dat heb ik nu nog steeds. Ik hoop dat dat snel over mag gaan.
Donderdag 25 september 2003
Ik heb mijn dagboek een beetje verwaarloosd. Sorry. Maar ja, als je hoort dat je zus al naar huis mag, dan heb je wel even wat anders aan je hoofd. Dat was trouwens nog wel even spannend, vond ik. Want wat zei Jeanne, toen ze me wilde vertellen dat ze naar huis mocht? Dat ze aan het infuus lag, en dat ze anti-afstotingsmedicijnen kreeg toegediend. Ik schrok me dus even helemaal wild. Pas daarna zei ze dat dat geheel volgens het protocol was, en dat ze de volgende dag naar huis mocht. Leuk hoor, Jeanne, maar ik kan er alleen achteraf om lachen.
Wat mijn gezondheid betreft: ik ben moe, heel moe. Naast mijn gewone nachtrust pak ik overdag met gemak 2 uurtjes extra slaap. Dat zal de eerste weken ook wel zo blijven. Om de genezing wat te bespoedigen slik ik nog steeds Arnica. Dat lijkt wel te helpen.
AZG, tot ziens!
En gisteren hebben we voorlopig even afscheid genomen van het AZG te Groningen. Ja voorlopig, want Saskia, verpleegkundige van D4, kon mij gisteren al vertellen dat ik woensdag 5 november daar weer wordt verwacht voor een niercapaciteitsonderzoek. Ik moet daar dan twee nachtjes blijven en dan mag ik vrijdags weer naar huis. Service van het AZG, netjes hè?
Maandag 22 september 2003
Gisteravond was mijn moeder hier op bezoek. Meestal gaat ze zondagmiddags even ergens in Twente wandelen met Jeanne en Wim, maar omdat Wim naar Groningen was, ging dat dus niet door. Dus heeft Elise haar gisteravond even opgehaald. Sinds de transplantatie, nu bijna 2 weken geleden, is mijn moeder weer wat rustiger geworden. De spanning rond het feit dat er twee kinderen van haar in Groningen toch een vrij zware operatie zouden ondergaan, is weg en na de operatie heeft ze zelf kunnen zien dat het goed met ons tweeën gaat. Een hele opluchting voor haar, zeker nu ik inmiddels al lang en breed weer thuis ben. Nou Jeanne nog.
We hebben samen de website nog eens helemaal bekeken. Ze heeft het gastenboek gelezen, de zijdelinks van Jeanne en Wim, mijn dagboek én de operatiefoto's eens goed bekeken. Ze was buitengewoon geïnteresseerd en vertelde dat oom Dick haar ook een beetje op de hoogte hield door afdrukken van de site te sturen.
Mam, het gaat allemaal helemaal goed komen. Welterusten.
Zondag 21 september 2003
Wim Besselink: Alleskunner met een hoofdletter (foto stiekum afgelopen donderdag onderweg gemaakt).

Sinds 8 september rijdt er elke dag tussen Hengelo en Groningen een metallic grijze Renault Safrane heen en weer. Achter het stuur: de heer W.J. Besselink, van beroep echtgenoot van Jeanne Besselink-Wissink. Deze meneer heeft er, sinds de opname van Jeanne in Groningen, inmiddels zo'n 4.000 kilometer opzitten! Hij neemt een liftende zoon, maar ook oma's, zwagers, schoonzussen, broers en neefjes mee en kookt en passant thuis, doet de was, strijkt, beantwoordt alle telefoontjes geduldig, en slaapt af en toe ook nog. Daarnaast is hij altijd even vrolijk en attent, brengt hier even een paar saucijzen langs of een bloemetje en brengt voor Jeanne ook nog even een harinkje mee, of haalt voor haar een paar palingen of oliebollen op de kermis. Hij doet het allemaal, en je hoort hem niet.
Bewonderenswaardig, nietwaar? En hij doet het allemaal fluitend, met zijn cap op zijn hoofd!
Willem, wat bewonder ik jou!
Nog even volhouden, jongen. Ik hoop dat je Jeanne gauw mee naar huis mag nemen!
Enneh,
ik durf het bijna niet te vragen, maar mag ik donderdag nog weer met je mee?
Zaterdag 20 september 2003
Het is een beetje een feestweek, deze week. Afgelopen donderdag belde ik Marinus Botterhuis op, een nierpatiënt, die 3 jaar geleden een nier heeft ontvangen van zijn vrouw Margreet. Zij zijn een tijdje geleden een hele avond bij ons geweest om hun ervaringen te vertellen. Jeanne en Wim waren daar ook bij. Dat verhaal houdt u nog van mij tegoed. Die Marinus dus belde ik donderdagavond even op. Ik vond al dat hij een beetje terughoudend reageerde. En wat bleek? Hij had de hele kamer vol zitten met visite omdat hij jarig was!
En gisteren was Lenie jarig. Lenie Wolff-Nijboer, de vriendin van Elise werd dus 50 jaar. En zij geeft vandaag een feest. En tijdens de voorbereidingen daarvan door de familie gaat Elise met haar een "Tour des Amies" maken langs een aantal vriendinnen. Lenie, vanavond kom ik ook eventjes langs.
Gisteren ook vertelde Jeanet Niemeijer, mijn ex-(buurvrouw) en vriendin van ons, dat haar dochter Ceciel in verwachting was en Jeanet dus oma zou worden. Gaaf toch?
Tot slot natuurlijk de goede berichten van Jeanne: ons niertje tekent voor een niercapaciteit bij haar van 60-70%. Prachtig.
Voor allemaal geldt daarom natuurlijk: VAN HARTE GEFELICITEERD!
En ik ben vandaag natuurlijk precies een week thuis!
Vrijdag 19 september 2003
Ik heb al een paar dagen last van een beetje zeurderige pijn in mijn linkerzij. Dat is wel toevallig de kant waar die nier heeft gezeten en waar ook de milt zit. Wat het precies is, weet ik niet, maar ik heb er maar eens een mailtje aan gewaagd aan mijn chirurg en de transplantatie-coördinator. Als antwoord kreeg ik dat ik het nog even moest aanzien, en eventueel de huisarts kon bellen. Ik wacht wel even af. Misschien komt het ook omdat ik helemaal geen medicijnen meer slik. Ik mocht nog 4 keer daags 1000 mg paracetamol, maar daar ben ik een paar dagen geleden mee gestopt. Ik ben niet zo'n voorstander van al die tabletten. Ik slik natuurlijk nog wel Arnica montana D6, en dat bevalt me best.
Vanmiddag heb ik even een stukje rondgelopen. Achter de rolstoel, die ik misbruik als rollator, gaat dat heel redelijk. Mocht het niet goed gaan kan ik altijd even in de rolstoel gaan zitten uitrusten. En laten we wel zijn: het is prachtig weer, te mooi om in huis te blijven zitten, toch?
Donderdag 18 september 2003, 's avonds
Zo, we zijn weer terug uit Groningen. Jeannes schoonmoeder, Ma Besselink, was ook mee en het was weer heel gezellig. Nou ja, over schoonmoeders zullen we het maar niet meer hebben. Kijk hier maar eens, helemaal onderaan.
Jeanne is vanmorgen weer gevallen, en moest daardoor de kruk weer inleveren: terug naar de rollator. Maar ja, een nieuwe nier én een paar gebroken ledematen lijkt me ook niet helemaal de bedoeling.
Verder vertelde Jeanne dat ze sowieso 3 weken in het ziekenhuis moet blijven. Dus als alles helemaal goed gaat, mag ze rond 30 september naar huis. Mag er dus echt niks mis gaan!
Een beetje teleurgesteld was ze ook: ze moet blijvend een zoutarm dieet blijven volgen. Daar snap ik nou niets van. Jeanne heeft nu meer niercapaciteit dan ik, want zij heeft ook haar oude nieren nog. Ik heb alleen maar één nier, en mag alles eten. Hoe kan dat nou? Laten ze dat maar eens uitleggen.
Donderdag 18 september 2003, ochtend
Toch weer een speciale dag voor ons. 32 jaar geleden kregen Elise en ik verkering op de Hengelose kermis. En nu zijn we deze zomer alweer 25 jaar getrouwd geweest. Wat kan dat toch snel gaan. Of ik trouwens de kermis dit jaar ook zie, vraag ik me af. Normaal gesproken lopen Elise en ik er natuurlijk altijd even overheen. Maar of het er dit jaar van komt? Ik ga in elk geval nergens in!
En vanmiddag ga ik met Willem naar Jeanne! Gewoon, op bezoek. Elise heeft oliebollen bij Gustaf gekocht en die gaan lekker mee. Jeanne mag toch weer van alles eten.
Met de oliebollen van Gustaf op de voorgrond
Gisteravond -heel laat- had ik haar nog weer aan de telefoon. Ze had die avond begrepen van een verpleegkundige dat het toch nog wel even kan duren voordat ze naar huis mag. In elk geval langer dan de 26 september, die wij in gedachten hadden. Ze vraagt het vandaag nog even weer na.
Woensdag 17 september 2003
Vanmorgen heb ik al contact gehad met 2 studenten, die bij de Thuiszorg werken. Helaas kunnen die niet op de tijden, die ik in gedachten had: woensdag en vrijdag van 10.00 - 12.00 uur. Er zullen zich vast nog andere kandidaten melden.
En vanmiddag met Marlyn wezen boodschappen doen! Ik heb eerst een stukje (100 mtr. ?) gelopen, en daarna heeft Marlyn mij in de rolstoel verder geduwd. Het was voor haar nog een fikse wandeling, zodat we er in totaal 2 uur over hebben gedaan. Daarbij is wel meegerekend dat ik de laatste 2oo mtr. zelf weer heb gelopen. In ganzenpas dus...... Daarna was ik zo kapot, dat ik ruim 1½ uur heb geslapen!
Jeroen en Joke Brok en Hans Wienk zijn 's avonds op bezoek geweest. Gezellig hoor!
Dinsdag 16 september 2003
Joechei, ik ben er weer! Dank jullie voor jullie geduld. Vanaf nu zal ik proberen mijn dagboek weer bij te houden en de site geleidelijk aan meer de vorm te geven, die we willen, namelijk een site van en voor donoren. Ik heb de afgelopen week weer genoeg ervaringen opgedaan, dus er is genoeg uit de eerste hand beschikbaar.
Vannacht heb ik weer weinig geslapen. Af en toe lijkt het wel alsof mijn blaas ook een beetje is gekrompen. Om die reden moet ik dan ook steeds uit bed. Daarnaast hadden we een (bloed-)dorstige mug op bezoek, die ook wel zin had in een beetje drinken.
Dus heb ik op deze derde dinsdag in september reeds om een uur of vier de echtelijke sponde verlaten en geprobeerd de site te downloaden. Hetgeen niet lukte. Na het ontbijt ben ik op advies van Elise weer het bed ingekropen en werd tot mijn verbazing om 10.00 uur wakker van de telefoon. Leen Besselink gaf me even door hoe ik bij de site kon komen. Na nog een paar keer proberen in de loop van de dag kan ik sinds vanavond zelf weer up- en downloaden, dus op die manier kan ik de site dus weer bijwerken.
Vlak daarna belde Jeanne. Het gaat hartstikke goed met haar en dat merk ik aan haar steeds energiekere stem en het enthousiasme waarmee ze vertelt. Het was toch druk aan de telefoon vandaag. Van de Thuiszorg krijg ik per week 4 uur HHH (huis houdelijke hulp). En daarnaast belde Regien Meijer (transplantatie-coördinator van het AZG) op om te vragen hoe het ging. De zorg, en nu dus ook de nazorg, vanuit D4 is beregoed.
En tijdens koffietijd kwam Willem langs met een doos vol sauzijsen. Hij had ooit ergens opgevangen dat ik dat lekkerder vond dan gebak. Wat een schat, hè? Maar het was wel heel lekker. Bedankt Willem, alweer!
Woensdag 10 september 2003
Vannacht heb ik bijna niet geslapen. Pijn en een vreselijke droge mond veroorzaakten dat. In elk geval is de transplantatie goed gelukt. Het was een lange operatie (5 uur) en er heeft een bloeding van de milt plaatsgevonden. Jeanne is erg misselijk. Ik heb nergens last van, alleen pijn.
Toen ik vanmorgen Jeanne belde en zei dat ik het idee had dat ik een kind had gekregen, zei ze: maar dan wel een heel lief kind !

Dinsdag 9 september 2003.

Rudi onder het 'mes', een zogenaamde laparoscopie.
En geen spatje bloed te zien, hè?

Na het verwijderen van de katheter.
Verder ligt hij hier nog aan het infuus
(om zijn overgebleven nier flink aan het werk te zetten en medicijnen toe te dienen)
en krijgt hij zuurstof toegediend.
Een spuugbakje staat naast het kussen voor het geval dat....

(Leen Besselink, zoon van Jeanne.)

Terug naar de site