Ik kijk terug op de tijd van herstel en kan concluderen dat het heel goed is gegaan. De eerste dagen waren moeilijk, de eerste 6 weken ging het gestaag vooruit, na 8 weken voelde ik me een stuk beter en na 3 maanden kon ik zeggen: "ik ben er weer!" Natuurlijk heb ik tijd gehad om na te denken. Je maakt iets mee wat lichamelijk en geestelijk/emotioneel ingrijpt, maar kunt dat doen vanuit een gezonde situatie met ook weer een perspectief van gezondheid. Je ziet zieke mensen om je heen, je hoort verhalen van mensen met wie het niet goed gaat, maar ook nierpatiënten die geweldig opknappen nadat ze getransplanteerd zijn. Wat doet dat allemaal met je als donor? Ik merk dat ik een stuk levenservaring rijker ben geworden. Ik voel meer dan ooit dat gezondheid en betrokkenheid bij de mensen in mijn omgeving het belangrijkste in het leven zijn, hoe cliché dat ook moge klinken. Ik heb in de afgelopen weken een paar beslissingen kunnen nemen, waar ik eerder niet uitkwam. Knopen doorhakken zonder schade aan te richten en toch zelf vrijer en beter vooruit kunnen, dat is iets waar je gelukkiger van wordt. Relativeren is het toverwoord, je niet te druk maken om allerlei zaken, van welke aard dan ook. Als je er op een positieve manier energie in stopt komt het vast wel goed. En als ik iéts vast wil houden van de afgelopen tijd dan is het de relaxte manier van omgaan met de dingen die ik tegenkom. Ik hoop dat het me zal lukken me niet meer te laten meeslepen in de waan van de dag. Beter dan je druk te maken kun je je energie benutten in het zoeken van oplossingen, zo mogelijk in samenwerking met anderen. En als ik me dan realiseer hoe goed het gaat met Jan en welke geweldige nierfunctie-uitslagen ik vandaag, 8 juni 2004, te horen heb gekregen, dan kan ik alleen maar zeggen: "Ik ben oprecht blij dat ik een nier heb afgestaan aan mijn broer en dankbaar dat ik dat heb kúnnen doen!" |