Op woensdagochtend komen Renze en Catrien mij tegen 10.30 uur ophalen. Ik krijg de resterende torpedo's (paracetamol zetpillen 1000 mg) uit mijn bakje mee en na de nodige formaliteiten gaan we natuurlijk eerst naar Jan. Even koffiedrinken voordat ik naar huis ga. We spreken af dat ik zo snel mogelijk op bezoek zal komen.
Bij thuiskomst zijn er weer bloemen en kaarten en taart. Ook bloemen van Jan met een kaart erbij, waarin hij zegt dat hij graag 27 februari elk jaar wil blijven vieren door samen met Renze en Catrien iets te organiseren.
Er hangt een touw door de kamer met veel briefjes eraan. Die blijken van mijn collega's, ieder heeft een persoonlijk briefje gemaakt. Geweldig leuk om te lezen en te bekijken.
Soms ben ik ontroerd door de bewonderende teksten en de goede wensen, net zoals bij de kaarten die ik per post krijg.
Thuis word ik vertroeteld door Catrien, die dan bij ons logeert. 's Morgens eerst een kopje thee op bed en daarna douchen. Voorlopig kan ik alleen mijn trainingsbroek aan, de rest zit nog te strak. Als ik beneden kom staat het ontbijt klaar. 's Middags gaat ze naar Jan en in de weekenden naar huis in Leeuwarden. Vanaf de eerste dag gaan we elke dag wandelen. Eerst een klein stukje bij ons door de wijk, maar al snel wat verder.
Beweging en buitenlucht zijn goed voor het herstel en de conditie. Ik heb eerst wel last van m'n buik, maar dat wordt langzamerhand beter. Ik mag 3 tot 4 keer per dag paracetamol nemen. Catrien krijgt de smaak van het wandelen ook al gauw te pakken. Wat later doen we op de terugweg wat boodschapjes (lekker vers fruit voor de herstellende, dankjewel Catrien!) en kom ik geleidelijk aan weer in de winkels.
Lees verder