Denkproces van Marian 9 De broers en zussen worden vervolgens allemaal ingelicht en reageren verrast, met bewondering, met emotie, ieder op zijn of haar eigen wijze. Van Cilia krijg ik de tip eens op internet te gaan kijken. Daar is veel te vinden over het bij leven afstaan van een nier. Op 20 december heb ik op mijn werk mijn beoordelingsgesprek met mijn beide directeuren. Aan het eind vertel ik hen mijn plannen. De een zegt niet veel, mompelt wel iets van "respect" en de ander is meteen enthousiast. Hij stelt wat vragen en vindt het moedig wat ik wil doen. Het gesprek is positief, we zullen samen bekijken hoe we mijn afwezigheid van plm. 2 maanden kunnen opvangen. "Dit gaat boven alle zakelijke besognes" aldus de directie. Ik ben heel erg blij met deze positieve reacties. Rationeel gezien zit geen enkele baas erop te wachten dat een van zijn naaste medewerksters een paar maanden uit de running gaat, maar gelukkig is er het besef dat er ook andere zaken belangrijk zijn in het leven. Ik denk erover na wie van de collega's ik zal informeren en op welke manier. Ik wil er niet "mee te koop lopen", maar ik realiseer me ook dat ik nergens geheimzinnig over hoef te doen. Wie weet kan ik de orgaandondatie nog wat promoten! Via een e-mailbericht informeer ik alle collega's over de reden waarom ik de week van 4 januari a.s. niet aanwezig zal zijn. Ik krijg veel leuke reacties. Op 27 december loop ik de de halve marathon in Blijham in 1 uur en 57 minuten. Ziezo, die is binnen, ik kan het nog binnen 2 uur!. Op 31 december 2003 smst Renze om 0.00 uur naar Jan en Catrien: in 2004 een nieuwe nier!