Denkproces van Marian 5 We nemen afscheid met de bal onder de arm. D.w.z. dat ik moet bellen als ik verder wil met de procedure. Zij zullen geen kontakt opnemen. Bovendien zeggen ze dat de aspirant-donor altijd in ieder stadium nog mag afhaken, totaan het moment dat hij/zij onder narcose wordt gebracht. Niet handig natuurlijk om zo lang te wachten, maar je blijft wel baas over je eigen lichaam. Renze is gelukkig ook erg positief en staat helemaal achter mij. Ook hij vindt de risico's acceptabel en wil graag de nodige ondersteuning bieden. Verder meen ik ook iets van trots te bespeuren…. Daar ben ik uiteraard erg blij mee. Als hij er echt helemaal niet achter zou staan zou ik het niet kunnen doen. En dan komt het radertje echt op gang. Het denkproces heeft geduurd van januari tot november, maar nu ben ik echt van plan door te zetten. Natuurlijk zijn er wel momenten dat ik denk: stel je voor dat er iets niet goed gaat, wat als ik niet meer de oude word na de operatie of niet meer wakker word? Toch kan ik die gedachten aardig relativeren: er zijn nu eenmaal altijd risico's, maar die er bij alles wat je doet. En de winst als het allemaal goed gaat (en die kans is wel groot!) is natuurlijk enorm! Het gesprek geeft me veel vertrouwen en sterkt me in mijn voornemen. Lees verder