 Denkproces van Marian 3  Ik vertel niet dat ik meer informatie heb opgevraagd. Andere broers en zussen geven ook niet aan of ze bezig zijn met denken aan familie-donatie. Ik denk dat ieder er op zijn of haar manier mee bezig is, varierend van "ikke niet" tot "misschien ik wel" en "wie weet, ooit". Het voorjaar en een warme zomer gaan voorbij, Jan hoeft gelukkig nog niet te spoelen. Het proces in mijn hoofd gaat gestaag door, soms denk ik er weleens aan, maar ik ben er zeker niet dagelijks mee bezig. Heel geleidelijk wordt het idee wat minder eng. Bovendien groeit het besef dat de gezondheid van Jan alleen maar minder wordt en dat een familie-transplantatie een hele mooie oplossing is. Het radertje draait al wat sneller… In september doe ik de la niet weer meteen dicht, maar pak ik naast de sokken ook de envelop van het AZG eruit. Ik ga eens wat meer lezen en ontdek dat het weliswaar niet zomaar iets is om een nier af te staan, maar dat het voor een gezond iemand in principe goed te doen moet zijn. De herstelperiodes spreken elkaar nogal tegen: van 2 maanden tot een half jaar voordat je je weer de oude voelt. Oei, dat is wel lang, een half jaar! Maar ik heb natuurlijk wel een goeie conditie! Ik rook niet, drink met mate, heb niet echt veel overgewicht en ga drie keer in de week hardlopen. Al lezend leer ik heel veel over het onderwerp en langzamerhand kom ik tot de conclusie dat ik dit zou moeten kunnen doen en weer enkele weken later tot het besef dat ik het wil doen. Lees verder
|