En zo is het vandaag alweer 5 jaar geleden dat Jeanne en ik op de operatietafel in Groningen lagen om een niertje uit te wisselen. Er is heel wat gebeurd sinds die tijd, maar beide niertjes werken nog uitstekend.
Ik ga vanmiddag maar eens even bij mijn zusje langs, ze woont hier nu toch maar 5 minuutjes fietsen vandaan. Bosje bloemen mee. Ze zit er vast weer patent bij.

We hadden het leuk bedacht: ik had een oproep voor een nierfunctiemeting na de transplantatie van 5 jaar geleden. En Jeanne bleek er al een afspraak voor te hebben. Even gemaild met Hilde, de jonge onderzoekster, en het werd geregeld: we konden samen en mijn afspraak werd gecombineerd met de jaarlijkse niercontrole. Super!
Wel even een dagje ervoor steeds maar in zo'n grote pot piesen, en dan hup, naar Groningen. Nou ja, hup: we moesten er tussen 07.15 en 07.45 uur zijn. En het was slechts 1.45 uur rijden... Dus gingen om 05.00 uur de wekkers af in huize Besselink en Wissink, stapten we precies om 06.00 uur in de auto en meldden we ons stipt om 07.45 uur bij de afdeling Nierfunctiemeting in Groningen.
We maakten kennis met Dirkina en Roelie, de priksterren van vandaag. Ik bleek de eerste donor te zijn die zo'n uitgebreid onderzoek voor de kiezen kreeg. En ja, dan gaat er wel eens iets mis. Een infuusje aanbrengen ging niet zoals we gewend waren. Om kort te gaan (en om Dirkina te sparen): we werden allebei behoorlijk lekgeprikt. De eerste afname besloeg maar liefst 13 buisjes bloed. En daarna om het (pakweg) uur nog weer plassen en nog een paar buisjes bloed.
Desondanks was het heel gezellig. We lagen met zijn zessen aan het infuus en Roelie en Dirkina deden ontzettend hun best om het iedereen naar de zin te maken. Ondertussen kwam Hilde nog even langs om te vragen hoe het allemaal ging. De resultaten van het onderzoek krijg ik volgende week, maar het lijkt erop dat mijn kreat alweer is gezakt, en dat zou dus betekenen dat mijn eigen niertje het nog steeds beter gaat doen. Na 5 jaar!
Er was nog even verwarring over mijn niercontrole. Er zou nog weer extra bloed moeten worden afgenomen, en ik zou nog weer een keer moeten plassen. Gelukkig was Dirkina zo bijdehand dat ze een extra onderzoeksopdracht naar het lab stuurde, zodat uit al dat bloed en plas ook mijn niercontrolegegevens kunnen worden gedestilleerd.
En konden we, na een verdiend kopje capuccino met broodje, huiswaarts.

Gisteren zijn Jeanne, Willem en Leen verhuisd. Dat betekende dus een dagje sjouwen, inladen, rijden, sjouwen en weer uitladen. Onze pleegzoon John was speciaal gevraagd om zijn spierballen maar eens te tonen en vooral het zware werk te verrichten. Hetgeen hem uitstekend afging, samen met Leen: wasmachien, droger, bedden, het maakte hun allemaal niets uit. Het liep van een leien dakje en dus konden we, na nog wat inelkaarzet-, boor- en aansluitwerk, even lekker op het balkon genieten van het nieuwe uitzicht met een bord Mihoen Singapore op schoot.
Ze zijn weer thuis. Veel geluk op jullie nieuwe stek!

Het was al heel lang ervoor gepland: een interview met Marleen Schulte en collega Bart Hendriks. Zij kwamen helemaal uit Hilversum gereden om met ons te praten over de niertransplantatie. Ze waren op zoek naar een goed onderwerp voor een speciale uitgave van hun vakblad voor contextueel werkers en dachten dat bij ons gevonden te hebben.
Het interview verliep totaal anders dan alle voorgaande. Het was gezellig, er werd niets opgeschreven want ze hadden een voice-memo-recorder bij zich die alles opnam, we hebben ontzettend gelachen, en ontzettend veel geleerd. Niet alleen maar over contextueel werken, maar vooral over onszelf. Waarom ik zomaar een nier afsta, en waarom Jeanne dat zomaar accepteert. Hoe onze relatie nu is, en hoe die vroeger was. Wat onze familie ervan vond, hoe onze familie in elkaar steekt, wat we vroeger samen deden, enz., enz. Het mooiste, wat ons tijdens het interview overkwam, was toen er werd gevraagd of we iets van vroeger konden noemen dat we samen hadden gedaan. Na elkaar even aangekeken te hebben, gaven we allebei exact hetzelfde antwoord! En moesten we natuurlijk weer ontzettend lachen.
Marleen en Bart: jullie hebben ons wel aan het denken gezet. Bedankt!

Het blijft toch klungelen met Jeanne. Afgelopen weekend had ze een behoorlijke dip omdat ze veel rugpijn had. Nadat ze al eerst naar de huisarts was geweest, en de hechtingen waren verwijderd, vond die het toch het allerbeste dat ze conatct opnam met Groningen om een bobbel bij het litteken te laten bekijken. Dus reisde ze af naar Groningen. Daar zou ze volgens de eerste informatie opnieuw moeten worden geopereerd i.v.m. een hersenvochtlek. Een jonge neurochirug vond dat niet nodig. De wond zag er mooi uit en hij wilde daar niet opnieuw in gaan snijden. Dat zou alleen maar infectie-risico's opleveren, en daar zat niemand om verlegen. Er is wat vocht afgenomen om te onderzoeken, en daar krijgt ze volgende week uitslag van.
We wachten wel weer.

Ze zat er weer patent bij, onze Jeanne. Dat moest eigenlijk ook wel, want ze is jarig vandaag. Als een echte gastvrouw serveerde ze koffie en taart alsof er niets aan de hand was. Natuurljk, ze ging af en toe wel even verzitten omdat haar rug nog net helemaal in orde was, maar toch.
Het was haar laatste verjaardag in dit huis, en er stonden al her en der wat verhuisdozen klaar. Het mocht de pret allemaal niet drukken. Ze kreeg van ons een pakket leesvoer, zodat ze zich de komende tijd niet hoeft te vervelen...

Vanmiddag om 17.00 uur belde Jeanne me op: jawel, ze was weer thuis. Nog niet helemaal de oude, maar zonder die vervelende pijn in haar rug. Gisteravond mocht ze nog een keer proberen te plassen, hoewel er nog onvoldoende urine in de blaas zat. En het lukte! En vandaag weer, zonder al teveel residu. Dus mocht ze naar huis.
Dus vanavond samen met Elise maar even een bosje bloemen langsgebracht. Ze was helemaal verrast. Ze kon natuurlijk niet de hele avond zitten, en moest dus even gaan liggen, maar we zijn ook niet de hele avond gebleven.
Maar: ze is weer thuis, en ze voelt zich prima. Mooi toch?

Vanmorgen is Jeanne geopereerd. Gisteren is ze al opgenomen op de afdeling Neurochirurgie van het haar zo vertrouwde UMCG. Ze stond vanmorgen als tweede op de lijst, maar om 07.45 uur werd ze al gewekt dat ze naar de OK kon. Dat was mooi, want de verwachting was dat die operatie vóór haar nogal lang zou gaan duren. Volgens de arts was er een mooie knoop weggehaald en was alles goed verlopen. Vanmiddag mocht ze al even weer op de po-stoel, maar van plassen kwam helaas niets. Bij het bladderen bleek dat er toch aardig wat urine in haar blaas zat, en dat dat er wel even uit moest. Dus werd er alsnog een (tijdelijke) katheter aangebracht om de urine af te voeren. Er was namelijk tijdens de operatie besloten dat er geen katheter zou worden aangebracht gezien de problematiek in het verleden. Hopeljk mag die tijdelijke er weer snel uit, want de kans op infecties neemt dan snel toe, en dan begint het oude liedje weer. Maar ja, de urine moet ook weer niet in haar blaas blijven staan... Als alles goed gaat, dan mag ze morgen of zondag naar huis.
Kom op Jeanne, piesen!

Zaterdag ben ik bij Jeanne op bezoek geweest. Het gaat niet goed met haar: ze heeft een hernia, zo is geconstateerd. Na vele onderzoeken en foto's bleek dat en dus moet ze geopereerd worden. Maar voordat het zover is, worden er allerlei onderzoeken gedaan. Zo werd er in Groningen -gezien haar verleden de beste plek om die operatie te doen- nog eerst even een ECG gemaakt. Daarin bleek echter sinds de laatste keer toch iets te zijn veranderd: dus voor de zekerheid naar de cardioloog. Die wilde nóg meer zekerheid, en dus zat Jeanne vorige week weer in Groningen voor een fietstest. Afgezien van het op- en afstappen verliep dat allemaal goed: prima hartje, maar dat weten we natuurlijk al langer:).
De resultaten van zo'n test moeten dan eerst weer doorgestuurd worden naar de anesthesist, die uiteindelijk de toestemming verleent voor de operatie. Dat duurt dus weer een paar dagen, en zo belde Jeanne gisteren weer op hoe het met de planning stond. Ze staat op de spoedlijst en wellicht kan ze volgende week worden opgenomen. Donderdag mag ze bellen.
Maar ondertussen loopt ze als een oud vrouwtje rond en heeft ze voortdurend pijn.
Laten we maar duimen dat ze volgende week geholpen kan worden, want die Paracetamol helpt echt niet meer.

Wat krijg je als je zusje bij je in de buurt komt wonen? Visite! Terwijl ik even lekker aan het werk was, hoorde ik plotseling een bekend stemmetje achter me. Jeanne? Hoe kon dat nou? Maar toch: ze kwam even gezellig op visite. Ze volede zich wel redelijk, en was op de fiets gestapt om de werkers in hun nieuwe huis even van wat lekkers te voorzien. En daarna maar even bij ons langs gekomen. Leuk toch?
Dat fietsen gaat haar nog wel aardig af, maar haar rug laat zich wel regelmatig even voelen. Wat er precies mee is, is niet te zeggen, maar het voelt niet goed.
Hopelijk wordt dat nog weer beter.

Tsja, en zo kwam Jeanne gisteren weer thuis. Er was niets in de urine gevonden, en de bloeduitslag is nog niet bekend. Maar de koorts was verdwenen. En dus kon ze gistermiddag haar boeltje weer pakken. Misschien was haar "zomaar iets in de neus gewaaid", zoals we dat hier zeggen als iemand even een beetje ziek is zonder dat daarvoor een oorzaaak valt aan te wijzen. Tenslotte zijn we allemaal wel eens een dagje ziek, en Jeanne had het geluk dat ze 1½ jaar helemaal niets heeft gehad.
En omdat ze nu toch weer thuis was, is ze vanavond maar even wezen kijken in haar nieuwe huis. Want daarvan hadden ze afgelopen maandag de sleutel gekregen. Voorlopig kan ze daar echter niets doen. Gezien de rugproblemen mag ze haar rechterbeen niet belasten, en dus zo weinig mogelijk lopen. Ze heeft een rolstoel bij de hand. Volgens de neuroloog moet ze geopereerd worden, en dat zal -gezien haar geschiedenis- weer in Groningen gebeuren. Zodra haar dossier vanuit Hengelo is ontvangen in Groningen, wordt gekeken wat er precies aan de hand is. Daarna wordt bepaald wat er moet gebeuren en dan kan ze zomaar binnen 2 weken op de operatietafel liggen.

Het ging zo goed met Jeanne. Maar afgelopen zaterdag kreeg ze wat koorts. Geen nood: 38.4° is nog niet té hoog. Maar waar het vandaan kwam? Even aankijken maar. Zondag stijgt de koorts naar de 39. Da's andere koek. Oorzaak onbekend. Maar je gaat bij jezelf te rade: wat is er aan de hand, werkt de anti-biotica niet meer? Plassen gaat prima, dus -hè, hè- geen afstoting. Groningen gebeld: komt u maar! En zo ligt Jeanne op de afdeling E4. Gefeliciteerd, dit is dus de 30^e keer sinds de transplantatie. En we dachten net dat het weer tijd werd voor een feestje omdat ze al zo lang niet meer was opgenomen. Was de laatste keer niet december 2006?
Het lijkt gelukkig allemaal niet zo ernstig. Na een pilletje zakte de koorts weer. Bloed staat op de kweek, maar vooralsnog is de oorzaak onbekend. OK, wanneer mag ik weer naar huis?

Het gaat goed met Jeanne, en dat valt niet alleen mij op. In Zutphen, op de Donorendag van de NVN, kreeg ze meermalen te horen dat ze er goed uitzag, en dat ze -bijvoorbeeld- ook goed liep. Nou kennen een aantal mensen haar natuurlijk van vorige Donorendagen, en vooral ook van die van 2006, waar zij haar verhaal vertelde.
Maar het is natuurljk erg leuk om te horen dat men ook kan zien dat het allemaal een stuk beter gaat. Dat mag ook wel, als je al een dik jaar niet meer in het ziekenhuis hebt gelegen wegens weer een virus-infectie.

Ja, Jeanne, Willem en Leen gaan verhuizen! En ze komen bij ons in de buurt wonen. Dat wordt gezellig. Per 1 mei is het zover. Dan krijgen ze de sleutel. Maar zal er wel eerst het een en ander moeten gebeuren. De boel moet wat opgeknapt worden en er moet het een en ander veranderd worden. En ach, dan zijn we zo weer een paar maandjes verder voordat de verhuiswagen voor staat.
Jeanne, Willem en Leen: gefeliciteerd!
Jammer alleen, dat wij dan net met vakantie zijn.

Jeanne, Willem en Leen zijn aan het bekijken of ze kunnen verhuizen. En waar bekijken ze dat? Juist, bij ons in de buurt! Zou wel heel gezellig zijn. Maar alsof de duvel ermee speelt: we hebben zelf ook verhuisplannen. Niet van de een op de andere dag, maar we willen graag nog een keer nieuwbouwen. En als dat doorgaat, dan zitten we volgend jaar in een nieuw huis dichtbij het centrum.
Eenzelfde situatie hebben we al eens meegemaakt. Toen onze ouders destijds besloten weer naar Hengelo te verhuizen, woonden we daar dichtbij. Ik kon hun appartement vanuit de tuin zien. Maar 4 maand na hun verhuizing kregen wij grond elders, en waren we met een paar maand verhuisd naar ons huidige huis.
We hebben een heerlijk huis, hoor, en op een geweldige plek. Maar je moet in je leven 3 keren bouwen om je ideale huis te verwezenlijken, wordt gezegd. En als je dan de kans krijgt, doen we dat gewoon. Lekker alles gelijkvloers, dichtbij het centrum, met een fatsoenlijke tuin.
We hopen dat het doorgaat. Alleen wonen we dan weer een stuk van Jeanne, Willem en Leen af.

Een maandje geleden bleek onze moeder een nierbekkenontsteking te hebben. Er kwamen een paar flinke anti-biotica-kuren aan te pas om haar daar weer een beetje vanaf te helpen. Die anti-biotica kennen we al langer uit de medicijndoos van Jeanne: Augmentin. Jawel. Achteraf bleek die Augmentin onvoldoende te helpen, want vandaag kon ik weer met een potje (troebele) urine naar de huisarts: blaasontsteking. En dus weer een nieuwe anti-biotica-kuur. De urine wordt op kweek gezet, en als de uitslag binnen is, wordt eventueel de medicatie aangepast. Mam, beterschap maar weer!
Maar het kan ook ernstiger.
Alsof de duvel ermee speelt, is ook Jeannes schoonmoeder afgelopen week plotseling in het ziekenhuis opgenomen: een hartverlamming en een longontsteking. Na een paar dagen intensive-care en nog wat daagjes op de afdeling cardiologie, mocht ze vandaag weer naar huis.
Tsja, als moeders in de 80 zijn, kun je van alles verwachten. Maar hoop je tegelijkertijd dat ze nog tot in lengte van jaren bij ons zullen zijn.
Daar duimen we voor.

Ja, op zich gaat het goed. Jeanne heeft gelukkig geen nieuwe virusjes ontdekt, en overweegt nog steeds te stoppen met de Augmentin. In Nijmegen echter was dr. Hilbrands daar vorige week nog niet zo'n voorstander van. Overigens kunnen ze ook in Nijmegen niet meer doen dan in Groningen. Dus de second opinion heeft alleen opgeleverd dat Jeanne nu bekkenoefeningen doet teneinde de blaas verder leeg te kunnen plassen zodat er zo min mogelijk residu achterblijft.
Verder heeft Jeanne de laatste tijd weer last van flinke onrust in de benen. Da's jammer, want dat gaat natuurlijk ook ten koste van een fijne nachtrust. En ook een tabletje tegen wagenziekte (...), dat vroeger altijd zo goed tegen de onrust hielp, heeft niet het gewenste effect.
Maar dan zijn we er nog niet. U weet dat Jeanne en ik toch wel iets op elkaar lijken. En dat er bij mij mogelijk neurologisch iets niet helemaal goed gaat. Bij Jeanne lijkt dat nu ook het geval. Nadat haar fysiotherapeut al had gemerkt dat Jeanne last had van tintelingen in haar been tijdens het staan, is ze op zijn advies naar de huisarts geweest. Die haar prompt doorverwees naar het ziekenhuis voor een foto. Op die foto was niet veel bijzonders te zien, reden waarom ze nu is doorgestuurd naar een neuroloog. Begin maart kan ze daar terecht bij -het zal eens niet zo zijn- dezelfde neuroloog als waar ik in behandeling ben. En dan zal er wel een MRI gemaakt worden om de oorzaak van haar klachten te achterhalen.
We wachten even af.

Het blijft maar goed gaan met Jeanne. Meer daarover binnenkort!

Op de 221^e ziekenhuisvrije dag werd Jeanne 56 jaar. Hoewel ze haar verjaardag niet speciaal vierde (die wordt op 25 augustus gevierd), togen we -samen met moeder- toch maar even richting huize Besselink. Daar waren ze toch wel bedacht op visite, en dus stond de taart klaar. Dus toch nog íets lekkers, want de bestelde saté van de Satékoning bleek aangebrand. Jeanne had een paar plantjes op haar verlanglijstje staan, en wij waren natuurlijk niet te beroerd om haar die te onthouden. Tsja, we hebben ze dan ook maar meteen in haar bloembakje gezet, dus nu heeft ze in elk geval iets beters dan een lege bloembak om naar te kijken vanuit haar luie electrische stoel.
Jeanne was uitstekend te pas. Houwen zo, meid. En alsnog vanaf deze plek van harte proficiat!

Afgelopen week is Jeanne weer naar Nijmegen geweest. U weet wel, voor die second opinion. Maar helaas heeft dat niets opgeleverd. Ze kunnen haar ook daar niet verder helpen. Het enige advies dat ze heeft gekregen is dat ze bekkenspieroefeningen moet doen, en over een half jaar terug komen. Het zilverwater, dat ze gebruikt tegen de steeds maar terug komende urineweginfecties, mag ze blijven gebruiken, hoewel de dokter het nut ervan betwijfelde. Tsja, wel jammer. Ik had op meer gehoopt.
Gelukkig gaat het met Jeanne aardig goed. Hoewel: de Tour de France is afgelopen, dus ze zal wel even moeten wennen aan een leven zonder doping, bedrog en gele truien. Misschien moet ze maar weer EPO gaan spuiten, dan blijft ze nog een beetje in die sferen. Want van dat spul had ze destijds nog een heleboel overgehouden.

Vandaag is Jeanne alweer precies 200 dagen thuis. Een nieuw record. Hoewel ze nog steeds anti-biotica slikt, en ze daarnaast ook nog Zilverwater gebruikt, heeft ze nu al zolang geen infecties meer gehad dat ze overweegt te stoppen met de anti-biotica. Onder strikte controle natuurlijk: elke dag de urine nakijken dus. Hopen dat dat goed gaat.
Ondertussen hebben we met Jeanne en Willem natuurlijk een heerlijk weekend gehad. Waarbij ik even een kijkje in Jeannes medicijnkistje heb genomen. Wat moet zo'n meid toch wat slikken.
En als het dan geen pillen zijn, dan moet ze af en toe wel even slikken als ze naar de Tour de France zit te kijken. Ze doet namelijk mee aan de lezerstoer van TC Tubantia, en wil je daarmee een eind komen, dan moeten jouw renners op zijn minst in de Tour blijven. En dat valt niet altijd mee, want vandaag is bijvoorbeeld onze Vino betrapt op doping... Maar Jeanne geniet ervan. Nog tot zondag in elk geval.

Tsja, hoe is het nu met Jeanne? De afgelopen maand is ze 2 keer in Nijmegen geweest, voor allerlei onderzoeken. Tot nu toe heeft dat eigenlijk niets opgeleverd. Er wordt nu alleen nog nader onderzocht waarom er urine in de nier blijft staan. Dat onderzoek zal deze maand wel plaatsvinden.
Ondertussen is het af en toe best wel spannend: de leuco's willen nog wel eens stijgen naar vakje 3, en dan zit ze toch in de gevarenzone. Ondanks een dubbel dosis Zilverwater en de standaard-anti-biotica Augmentin. Desondanks prikte ze afgelopen zondag heerlijk een vorkje met ons mee. Want als ze weet dat ze elders gaat eten, houd ze daar bewust rekening mee. Maar die verhoogde leuco's zorgen we wel voor dat een vakantie toch weer in eigen land staat gepland. Zo gauw mogelijk.
Ondertussen is ze wel mooi al 152 dagen thuis. Onvoorstelbaar eigenlijk.

Wat een stilte, die afgelopen weken. Hoewel niet de bedoeling, is het er gewoon niet van gekomen om de site een beetje bij te werken.
Maar gelukkig kan ik melden dat het behoorljk goed met Jeanne gaat. Sinds vrijdag heeft ze pilletjes tegen de onrust in haar benen gekregen van de huisarts, en dat werkt goed. Het spul heet Sifrol en is oorspronkeljk bedoeld voor Parkinson-patiënten. Maar sinds vorig jaar wordt het ook gebruikt voor mensen met RLS, Restless Legs Syndrome. En dus slaapt Jeanne nu een stuk vaster/beter en dus kan ze er 's morgens ook wat eerder uit. Ze stapt nu dus om een uur of half elf uit haar bed, en is prima te pas. Super toch?
Verder mag ze 25 mei weer naar Nijmegen voor een dagje met allerlei onderzoeken. We hopen maar dat daar wat uitkomt, en dat ze er vervolgens een oplossing voor weten. Maar dan zijn we toch alweer een maandje verder.
Voorlopig gaat het goed. Houden zo!

Jeanne en Willem hebben niets van mijn tv-optreden meegekregen. Ze waren lekker uit eten. Dus belde Jeanne me vandaag even hoe het allemaal was gegaan. Nou ja, het verhaal kent u. En ze zullen na thuiskomst wel even op internet de uitzending bekijken.
Verder is Jeanne wel aardig moe. Ze heeft gisteren een flinke fietstocht gemaakt, en moet dat blijkbaar vandaag toch behoorlijk bezuren. Dus zal ze wel weer even een paar daagjes rustig aan doen.
Zondag komt ze weer thuis, want maandag moet ze weer naar Groningen.

Jeanne en Willem hebben spontaan besloten er even tussenuit te gaan. Gisteren zijn ze vertrokken naar hun vaste vakantie-adres. En, ze hebben er prachtig weer bij. Wij ook trouwens.
Met Jeanne gaat het niet helemaal zoals we hadden gehoopt. Het urinestickje geeft al tijden aan dat er sprake is van een licht verhoogd aantal leucosyten in haar urine, en dat duidt erop dat er toch weer een bacterietje aktief is. En dat ondanks het feit dat ze zowel Augmentin slikt én een dubbele dosis Zilverwater. Maar het weerhoudt haar niet om stukjes te fietsen en dus een beetje aktief te blijven.
Die plotselinge vakantie heeft ook betekend dat ze niet in de gelegenheid was om, zoals oorspronkelijk de bedoeling was, ook bij het interview met RTL4 aanwezig te zijn.
Ik wens Jeanne en Willem een fijne Paasvakantie!

Precies een week geleden is Jeanne met Willem voor het eerst naar Nijmegen gereden. Ze werden daar allervriendelijkst ontvangen door dr. Hilbrands. Na een voorafgaand gesprekje leek het de dokter verstandig een echo te laten maken van de volle blaas van Jeanne. Daarna moest ze zo goed mogelijk uitplassen, en werd er opnieuw een echo gemaakt. En wat blijkt? Daty er nogal wat urine in het nierbekken achterblijft, en nog iets in de blaas. Dat verbaasde eigenlijk iedereen. En de dokter zag er voldoende aanleiding in om een vervolgonderzoek te laten doen door een uroloog. Daarvoor moet er wel eerst een afspraak komen, en daar wacht Jeanne nu op.
Gaat het dan goed met Jeanne? Nou, ja en nee. Gebleken is dat het Zilverwater het niet alleen afkan. Een tijdje geleden bleek dat er toch weer wat meer leucosyten in de urine aanwezig waren, en dus is Jeanne weer begonnen aan de Augmentin. Die zal ze slikken totdat er in de urine geen leucosyt meer te vinden is. Dat moet vervolgens twee weken zo blijven, waarna ze opnieuw wil stoppen met de anti-biotica en weer geheel wil overgaan op hetr Zilverwater.
Het heeft wel opgeleverd dat ze ook weer wat vermoeider is. Maar ze blijft optimistisch. Dat zal de aard van het beestje wel zijn.

Afgelopen week was niet super. Om de een of andere reden ging het allemaal wat moeizamer met Jeanne. Maar dat begint weer te veranderen. Misschien door het uitzicht op de afspraak in Nijmegen? Want op 27 maart mag ze zich daar melden voor de seconmd opinion bij dr. Hilbrands. Of omdat ze van plan is komend weekend te stoppen met de Augmentin? Want na 14 dagen gebruik van het Zilverwater, mag ze proberen de "gewone" anti-biotica te laten staan. Dat is natuurlijk wel een beetje spannend, maar ze gaat de urine elke keer controleren. En mochten er toch weer leuco's opdoemen, dan begint ze meteen weer met de Augmentin. Maar aangezien Zilverwater 656 virussen e.d. kan bestrijden, en anti-biotica maar 6, verwachten we geen bijzonderheden. We gaan kijken wat er gebeurt!

De urine is (nog steeds) schoon, ze voelt zich goed én gisteren heeft ze een telefoontje gehad van Nijmegen. Wat wil je nog meer? Jeanne is welkom in Nijmegen voor een second opinion, maar bij een andere arts dan waarnaar ze was verwezen door haar Groningse nefroloog. Dr. Hilbrands zal haar nog bellen voor een afspraak. Hopelijk kan dat op korte termijn. Maar het biedt weer nieuwe kansen.
Verder was Jeanne gisteren een beetje duizelig. Maar een pilletje tegen wagenziekte (!) helpt haar daar weer doorheen. Ze wordt er alleen een beetje moe van.

Al een paar dagen is het stickje van Jeanne schoon. D.w.z. dat er geen aktieve leuco's in haar urine zitten. Prachtig toch? Ze is gisteren zelfs al om 11.30 uur (nou ja, dat is voor haar vroeg) opgestaan en toen ook nog naar de fitness gegaan. Kijk, dan begint het erop te lijken. Jeanne denkt zelf dat dat komt door dat mooie drankje dat ze van Wilfried Middelhuis heeft gekregen. Dat drankje is Zilverwater. Aan Zilverwater worden geneeskrachtige eigenschappen toegekend sinds de oudheid. Vooral tegen virale en bacteriële ziekten. En het heeft een positieve invloed op de weerstand. Door de komst van de moderne anti-biotica is het middel op de achtergrond geraakt, maar daar even zo vrolijk weer vandaan gehaald door de homeopathie. Een heel duidelijke en uitgebreide uiteenzetting over de werking van zilverwater vond ik hier.
Jeanne is enthousiast over het effect van het drankje en denkt al voorzichtig aan een leven zonder Augmentin...

Jeanne is aan het bijkomen van die ontregelde dagen. Ze slaapt een gat in de dag. Gisteravond meldde ze dat ze zich al een stuk beter voelde en dat het stikje geen leuco's meer te zien gaf! Of dat komt door haar bezoekje aan de weerstandsverhoger weet ze niet, want ze heeft voor de tijd niet even de leuco's gemeten...
En wat die second opinion betreft: dat zal nog wel even duren, want er moeten eerst dossierstukken van Groningen naar Nijmegen worden gestuurd. Pas als die zijn ontvangen door het Radboud, en bestudeerd, nemen zij contact op met Jeanne. En dat kost tijd. We schatten een kleine twee maand...

Jeanne heeft geen koorts. Ze is wel erg moe. Maar ja, wat wil je na een paar ontregelde dagjes? Volgens Groningen is de hoeveelheid leuco's in de urine niet verontrustend. Het is in elk geval niet nodig opgenomen te worden. Maar gezien onze ervaringen in het verleden zit er wel iets aan te komen. Verder heeft haar nefroloog er geen moeite mee dat Jeanne voor een second opinion naar een ander ziekenhuis gaat. Hij raadde het Radboud ziekenhuis aan, in Nijmegen, en gaf zelfs een naam van een dokter. Nijmegen lijkt temeer de aangewezen plek omdat men daar ook beschikt over een uitstekend bekendstaande afdeling urologie. Vandaag wordt er al met Nijmegen gebeld!
Toevallig moest Jeanne gisteren ook nog naar de oogarts i.v.m. een oogontsteking die ze eind 2003 had opgelopen. Daarvoor slikte ze nog steeds pilletjes, en die mag ze nu laten staan: alles is goed en ze hoeft niet terug te komen.
En vandaag gaat ze op bezoek bij iemand die probeert haar weerstand te verhogen!
Dat zijn dan al drie ontregelde dagen...

De koffer is gepakt, de auto staat startklaar: Jeannes urine bevatte gisteren weer een veel te hoog leuco-gehalte en we zitten te wachten op een koortsaanval... In Groningen heeft de nefroloog de urine meteen op kweek gezet en vandaag zal de uitslag doorgebeld worden. Ondertussen ligt Jeanne nog in haar eigen bed. Als het zo is dat ook de Augmentin (haar anti-biotica) de beestjes niet meer kan bestrijden, ontstaat er toch wel een behoorlijk probleem. Want het is het laatste middel dat ze nog gewoon in kan nemen. Het enige dat dan nog rest is Tazocin, maar dat kan uitsluitend via een infuus worden toegediend.
Het gezamenlijke overleg tussen nefrologen en urologen (vorige week), waarin Jeanne is besproken, had geen nieuwe inzichten opgeleverd. Dus ook geen oplossingen.
Dr. de Ruiter, hoofd urologie, gaf in het gesprek met Jeanne en Willem aan dat ze niet terug hoefden te komen! Urologisch was alles in orde. Het ontbreken van het terugslagklepje in de blaas kwam wel vaker voor bij niergetransplanteerden, en was geen enkel probleem. Wat de huidige infectie betreft adviseerde hij Jeanne veel water te drinken, zo'n 3-4 liter per dag. Dat zou helpen de bacteriën weg te spoelen, waardoor problemen worden voorkomen. Hij heeft ook nog een urine-flow gedaan, maar daarbij was alles goed. Wel een residu van 80 cc., maar dat was geen probleem volgens hem.
De problematiek overziend, gaf hij aan dat een nieuwe nier meestal een oplossing was. Voor sommige mensen, zoals nu bij Jeanne, zag hij een nieuwe nier als een bedreiging... En haar weerstand is gering.
Moet die nier er dan tóch uit? Of zijn er toch nog andere mogelijkheden?

Zo zal het er wel zo ongeveer uitzien vandaag: Jeanne achteroverliggend op de autostoel, proberend nog een paar uurtjes te slapen. Want het is een lange dag voor haar. Om 06.00 uur op, douchen, aankleden, eten, in de auto en zien dat je om 09.30 uur in Groningen bent. En dan te bedenken dat je met geen enkele verwachting de gesprekken ingaat met de nefroloog en de urologe (om 10.40 uur).
Toch moet er een oorzaak zijn voor Jeannes voortdurende vermoeidheid. En voor het feit dat ze niet meer zonder anti-biotica kan omdat ze anders binnen de kortste keren weer een urineweginfectie te pakken heeft.
Of zouden de doktoren toch nog een ideetje hebben?

Gisteren sprak ik Willem. Ja, ook over Jeanne. En of er op 30 januari in Groningen echt iets nieuws onder de zon zou zijn. Eerlijk gezegd verwachten we er niet veel van. Maar we blijven natuurljk wel hopen.
We kregen het ook over Jeannes voortdurende vermoeidheid. Jeanne is ongeveer 9 uurtjes per dag wakker. De rest slaapt/rust ze. Van de 24 uur slaapt ze er dus 15. En zouden ze daar een oplossing of reden voor hebben in Groningen? Het zal toch niet zo zijn dat dat nog steeds komt van haar vorige koortsaanvallen/opnames? Want ze is nu toch alweer een week of drie thuis.
Of rest prins Willem niets anders dan haar maar steeds als een Doornroosje wakker te kussen? Hoewel hij daar geen bezwaren tegen heeft....

Soms bestaat toeval toch. Gisteren kwam ik met mijn moeder terug van een bezoekje aan een specialist bij het plaatselijk ziekenhuis. Schiet er in één keer een zwarte auto voor ons, die ons heeel bekend voorkwam: Willem. Omdat de auto exact dezelfde richting uitging als wij, bleef ik er maar achter rijden. Op claxonneren en groot licht werd niet gereageerd. Normaal is Willem toch erg alert tijdens het autorijden. Na even goed kijken bleek de bestuurder een stuk kleiner dan Willem. Jeantje? Ja, verdomd, het was Jeanne! Opnieuw getoeterd en geblitst, maar geen enkele reactie. Nou ja, dan maar snel een foto gemaakt als bewijs. Bleek later dat Jeanne met haar schoonmoeder naar het ziekenhuis was geweest. Een kopje thee drinken bij haar schoonmoeder was er na de tijd niet bij. Ze wilde zo snel mogelijk naar huis. Plat op de bank. Ze was helemaal kapot.
Maar nooit geweten dat Jeanne ook nog doof en blind was.

Nee, ik heb niet gevraagd naar het iq van Willem en Jeanne. Wel hoe het daar was. En dan blijkt Jeanne zich nog steeds ontzettend moe te voelen. Aan het begin van de middag krijgt ze een ontbijtje op bed (!) geserveerd door Willem, waarna Jeanne normaal gesproken uit bed komt om zich te douchen. Op dit moment werkt dat niet zo. Ja, dat ontbijtje wel, maar dan gaat ze nog weer lekker even een uurtje plat. En daarna is de douche pas aan de beurt. Vervolgens moet ze op toeren komen en kan ze een beetje huishouden en eventueel een wandelingetje maken of een stukje fietsen. Moet het weer natuurlijk wel een beetje meezitten. Want met die stormdagen is dar natuurlijk niets van terecht gekomen. Waar die vermoeidheid vandaan komt, daar kunnen we alleen maar naar gissen. Het kan zijn dat die twee laatste opnames, met flinke koorts, de oorzaak zijn. Maar of dat echt zo is? Niemand die het weet. Morgen komen de nefrologen en urologen bij elkaar om "het geval Besselink" te bespreken, en volgende week krijgt Jeanne daarvan de uitslag te horen tijdens haar volgende niercontrole.
Ik wens de heren specialisten morgen veel wijsheid toe!

Jeanne is nog steeds aan het bijkomen van haar laatste opnames. Dat vertaalt zich in bijvoorbeeld lang slapen. Meer dan de klok rond dus. Want 's avonds om een uur of elf naar bed, en de volgende dag er om een uur of 12.00 (of 13.00) weer uit. Daarna heel rustig op gang komen, en dan gaat het wel weer. Gelukkig is er het nodige vermaak. Vorige week waren daar natuurlijk de dartkampioenschappen op het vermaarde Frimley Green. En zondag hebben we weer lekker van een Indische rijsttafel genoten bij mijn moeder.
Gisteravond zaten Willem en Jeanne gekluisterd aan de tv met de nationale IQ-quiz. Ik weet nog niet hoe het hun beiden is vergaan, maar ik ben benieuwd naar de uitslag. Dat wilt u ook van uzelf weten? Doe de test dan alsnog bij BNN.

Het gaat wel weer aardig met Jeanne. Ze is aan het bijkomen van die twee koortsaanvallen, die toch elke keer weer een flinke aanslag doen op haar conditie. Dus doet ze een beetje kalm aan. Hoewel, net toen ze thuis was, bleek Willem, als gevolg van de griep, te kampen te hebben met een slokdarmontsteking en was die een paar daagjes ziek.
Inmiddels wordt weer flink gekeken naar de 2007 Lakeside Professional Darts Championship, dat vorig jaar werd gewonnen door de Nederlander Jelle Klaasen. De Nederlanders liggen er inmiddels dit jaar bijna allemaal uit. Alleen Niels de Ruiter staat nog overeind op dat legendarische Frimley Green. Zondag is de finale en daar wordt in huize Besselink natuurlijk naar gekeken.
Jeannes dossier wordt op 23 janauri besproken in Groningen door de nefrologen en urologen. Op 30 januari moet Jeanne naar de uroloog. Ondertussen moet ze vertrouwen op de Augmentin.

Jeanne is gistermiddag weer thuis gekomen. Met een flinke portie Augmentin, met de afspraak dat nefrologen en urologen maar eens goed met elkaar overleggen wat er nu aan de hand is en wat men in Groningen nog kan doen, en met een afspraak voor de uroloog op 23 januari.
Er is geen afspraak gemaakt voor een 30^e opname...

Hmmm, bruine bonen met spekjes en uien. Zalig. Dat stond er op het menu vandaag in het UMCG. Lekker als het halve ziekenhuis met buikgriep kampt... Jeanne heeft de bruine bonen maar gelaten voor wat het was, en rijst genomen. Ook lekker, toch?
Verder gaat het goed met Jeanne. Gisteren is het infuus gesneuveld, waarna STIJN (Hey meid, dat je maar niks vergeten mag dit jaar...) een nieuw infuus wilde aanbrengen voor een volgend shotje anti-biotica. Maar dat is maar niet meer gedaan. Dus is ze weer aan de Augmentin.
De ct-scan heeft geen ontstekingen opgeleverd. Wel een verwijdde urineleider. Daar zal de uroloog nog even naar moeten kijken. En ook de urinekweek heeft weer niets opgeleverd. Alleen het chp-gehalte (?) in het bloed bleek te hoog. Maar dat zal allemaal geen reden meer zijn om Jeanne nog langer vast te houden. Morgen naar huis?

Nee, het einde van de PDC heeft Jeanne niet meer meegekregen. Die zinderende finale om het wereldkampioenschap darten, waarin Raymond van Barneveld zijn grootste rivaal Phil Taylor op het nippertje versloeg, ging aan haar voorbij omdat ze al lekker lag te slapen. Moe van een dagje buikgriep. Maar vanmorgen keek ze wel meteen op teletekst en zag daar tot haar verbazing dat Van Barneveld had gewonnnen.
Jeanne is weer bijgekomen van het dagje buikgriep. Hoewel er toch wel wat verbazing rees dat de koorts na een Paracetamol in eerste instantie maar niet wilde zakken. Gelukkig gebeurde dat uiteindelijk toch wel. En vanmorgen voelde ze zich al weer een stuk beter. Net als haar overbuurman. Veel heeft ze nog niet gegeten. Maar goed ook, want ze moet nuchter verschijnen voor de ct-scan. En daarna mag ze weer eten: een beetje rijst met gekookte groeten.
Ze krijgt nog wel steeds anti-biotica toegediend. Toch maar een kuurtje van een week in plaats van vijf dagen blijkbaar.
Maar of ze vandaag naar huis mag?

Nieuwjaarsdag verliep voor Jeanne heel vervelend. Want blijkbaar sloeg de buikgriep van haar overbuurman toch over op Jeanne. Terwijl Willem haar vanmorgen aan de telefoon had, en ze al had verteld dat ze zich niet lekker voelde, moest ze het gesprek snel afbreken omdat ze moest overgeven... Willem had toen al besloten om direct naar Groningen te rijden. Daar gekomen bleek ze koorts te hebben en dat haar bloeddruk zakte. Nou ja, u kent het verhaal: bij koorts daalt de nierfunctie, daalt de nierfunctie dan daalt de bloeddruk. Dus werd er een dokter gewaarschuwd. Die was er snel en Jeanne kreeg onmiddellijk een flinke portie zout toegediend via het infuus. Waarna het geleidelijk aan wat beter werd.
De ct-scan van morgen kan gewoon doorgaan, is haar al verzekerd.
Happy Newyear!

Meteen na de jaarwisseling hebben we Jeanne gebeld om haar een gezond en vrolijk 2007 toe te wensen met maar veel etentjes samen. Het werd een kort telefoongesprekje, want de verbinding werd plotseling verbroken, en we kregen maar geen nieuwe verbinding meer met Groningen. Jammer. We hadden wel begrepen dat Jeanne samen met Willem en Leen de hele avond in het dagverblijf had gezeten en daar de jaarwisseling had gevierd. Ook namens haar: een zo gezond mogelijk en vrolijk 2007 gewenst!